Ιστορίες Δύναμης
Ca Αιμοποιητικού & Λεμφικού
Λευχαιμία
Κατερίνα

Η Κατερίνα μοιράζεται την ιστορία της...

Ήθελα να νιώθω ίση με τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικία μου...

Ήταν καλοκαίρι του 2010, το τελευταίο μου καλοκαίρι ως μαθήτρια...

Προσπαθούσα να απολαύσω κάθε στιγμή εκείνου του καλοκαιριού, να βγω με τις παρέες μου, να κάνω πολλά μπάνια στη θάλασσα και να  οργανώσω ξεκούραστες διακοπές ώστε να γεμίσω μπαταρίες για τη δύσκολη χρονιά που ερχόταν.

Όμως δυστυχώς, τίποτα δεν πήγε έτσι όπως τα είχα στο μυαλό μου. 

Όταν πήγαινα στη θάλασσα κουραζόμουν πολύ εύκολα, έβγαζα μελανιές από το πουθενά και συχνά ανέβαζα πυρετό χωρίς άλλα συμπτώματα. Εγώ το απέδωσα στο εσωτερικό άγχος που νόμιζα ότι είχα.

Οι γονείς μου όμως θέλησαν να το ψάξουν περισσότερο. Έτσι, τις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου, ύστερα από πολλές εξετάσεις βγήκε η διάγνωση... Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία τύπου Τ.

Τρομοκρατήθηκα, τι είναι τώρα αυτό; Γυρίζοντας σπίτι προσπαθούσα να καταλάβω τι είχα μόλις ακούσει. Μα εγώ ήμουν μια χαρά μέχρι τότε, είχα το διάβασμα μου, τους στόχους μου, το αγόρι μου.

Είχα μια φυσιολογική ζωή που τώρα με ανάγκαζαν να αλλάξω. Έπρεπε να παλέψω να κρατηθώ στη ζωή. Τις πρώτες μέρες συμπεριφερόμουν σαν να μην συνέβαινε τίποτα.

Πέρα από την οικογένεια μου, δεν ήθελα να το ξέρει κανένας. Όμως φαινόταν ότι κάτι με βασάνιζε. Οι φίλες μου ρωτούσαν συνέχεια. το αγόρι μου έφυγε για το εξωτερικό κι εγώ ένιωθα ακόμη χαμένη. Ύστερα από λίγες μέρες ξεκίνησα την θεραπεία.

Δεν είχα κουράγιο για τίποτα, ήθελα να κοιμάμαι όλη τη μέρα για να μην σκέφτομαι. Σκεφτόμουν ότι δεν ήθελα καθόλου να πεθάνω, με τρόμαζε όλο αυτό. Παρόλο που ο γιατρός μου ήταν πολύ συνεργάσιμος και καθησυχαστικός, εγώ είχα στο μυαλό μου το χειρότερο σενάριο.

Μέχρι που μια μέρα, μετά από δύο μήνες ξύπνησα με μια εντελώς διαφορετική διάθεση. Ήμουν αποφασισμένη ότι θα ζήσω ότι και να γίνει. Ήταν σαν να μου είχαν κάνει ένεση αυτοπεποίθησης. Το μυαλό μου είχε γεμίσει με θετικές σκέψεις, έλεγα ότι όχι, δεν θα με πάρει από κάτω, θα το παλέψω.

Βγήκε από μέσα μου μια δύναμη που δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ ότι έχω. Όλοι κατάλαβαν την αλλαγή μέσα μου κι εγώ ένιωθα σαν να ξαναγεννήθηκα. Μέχρι εκείνη την στιγμή το φιλικό μου περιβάλλον δεν ήξερε τίποτα για την κατάσταση μου.

Πήρα την απόφαση να μιλήσω στους πιο κοντινούς μου ανθρώπους κι ήμουν σίγουρη ότι αυτό θα με βοηθούσε, το γεγονός ότι το κράταγα μέσα μου ίσως ήταν αρνητικό. Έτσι το ανακοίνωσα στις δυο πιο κοντινές μου φίλες και στον καινούριο άνθρωπο που είχε μπει στη ζωή μου και τους ζήτησα να με στηρίξουν, αλλά να μείνει μεταξύ μας.

Δεν ήθελα να μαθευτεί γιατί ήθελα να αποφύγω τον οίκτο των απλών γνωστών. Εκείνο το διάστημα ήταν από τα πιο δύσκολα αλλά ένιωθα πολύ δυνατή. Οι θεραπείες με έκαναν να νυστάζω, να νιώθω κουρασμένη κι εγώ ήθελα να μην το καταλαβαίνει κανείς.

Πολλές φορές έχανα την όραση μου για δευτερόλεπτα και αυτό με τρόμαζε, αλλά όλα αυτά ήταν επιπτώσεις και ήξερα ότι θα περάσουν. Λίγο πριν τις Πανελλαδικές εξετάσεις, ο γιατρός μου συνέστησε να πάω σε μια ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης με άλλους νέους που πάλευαν κι αυτοί με τον καρκίνο. Πήγα αρχικά διστακτικά, πίστευα ότι ήμουν καλά ψυχολογικά, δεν είχα ανάγκη από ψυχολόγο.

Αλλά έκανα λάθος, μέσα από τις συνεδρίες μας βγήκαν στην επιφάνεια πολλοί φόβοι που είχα, αλλά τους είχα καταπνίξει. Δημιούργησα φιλίες με πολλά παιδιά από εκεί που κρατάω μέχρι και σήμερα. Είχε φτάσει Μάιος και αποφάσισα να δώσω κανονικά εξετάσεις, εξάλλου ένιωθα ότι είχα προετοιμαστεί ικανοποιητικά.

Ήθελα να νιώθω ίση με τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικία μου. Έγραψα πολύ καλά και κατάφερα  να μπω στην σχολή που με ενδιέφερε. Ένα χρόνο μετά από την διάγνωση της ασθένειας μου , τα αποτελέσματα μου με έδειχναν σχεδόν υγιής!

Ο γιατρός μου, με διαβεβαίωσε πως είχα αποφύγει τον κίνδυνο αλλά έπρεπε να κάνω μια θεραπεία συντήρησης για 2 χρόνια ακόμη ώστε αυτός ο ''εφιάλτης'' να μην ξαναγυρίσει. Για δυο χρόνια, αρκετές φορές ένιωθα ανήσυχη, γιατί δεν ήθελα να το ζήσω ξανά όλο αυτό.

Τελικά 3 χρόνια μετά, τα σκέφτομαι όλα αυτά ως ανάμνηση, Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, γιατί το πέρασα σχετικά ανώδυνα όλο αυτό.

Ωστόσο, έμαθα να εκτιμάω την αξία της ζωής, να αγαπώ περισσότερο τους κοντινούς μου ανθρώπους και πλέον δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο. Στη ζωή όλα μπορούν να αλλάξουν σε μια στιγμή και τότε ίσως καταλαβαίνουμε την δύναμη που κρύβουμε μέσα μας.


Είμαι η Κατερίνα, επιζούσα από Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία και ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!


BeStrong.org.gr - 18.05.14