Ιστορίες Δύναμης
Ca Αιμοποιητικού & Λεμφικού
Λευχαιμία
Μιχάλης

Ο Μιχάλης μοιράζεται την ιστορία του...

Το κεράκι μου ακόμα καίει...

Να μια λέξη που με χαρακτηρίζει (εξάλλου φαίνεται ). Δεν πιστεύω να μην υπάρχει κάποιος που να μην έχει ΟΡΕΞΗ... ΟΡΕΞΗ για ότι μπορεί να σκεφτεί και φανταστεί κανείς μα ΠΡΩΤΑ από όλα ΟΡΕΞΗ ΓΙΑ ΖΩΗ !!!

Όταν, στα τέλη του Οκτώβρη του 2007, πήγαινα γιά το ετήσιο τσεκ-απ, δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι μετά από 4 μήνες θα είχα απίστευτη ΟΡΕΞΗ για... πίτσα!

Και όμως, πολλές ήταν οι φορές που δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσω την χημειοθεραπεία μου και να πλακωθώ με την πίτσα από το μικρό μαγαζάκι απέναντι από το νοσοκομείο.

Βέβαια δεν ήταν λίγες οι φορές που η μάχη δινόταν μετά την λήψη αίματος που έπαιρνα.

Και πιστέψτε με και από αυτή την μάχη έβγαινα ΝΙΚΗΤΗΣ !!!

Σκεφτείτε ότι μετά τα αποτελέσματα του τσεκ-απ, που ήταν... αναιμία και να... προσέξω την διατροφή μου, έτσι και εγώ ακολουθώντας την συμβουλή του παθολόγου στο πρώτο μέρος που πήγα, ήταν το κρεοπωλείο στην γειτονιά μου και αγόρασα συκώτι μοσχαρίσιο και κρέας κόκκινο - μοσχάρι γιατί αισθάνθηκα μιά περίεργη, αλλά όχι πρωτοφανή για μένα, ΟΡΕΞΗ !!!

Αμέσως πέρασα και απέναντι στο φαρμακείο με σκοπό να πάρω κανένα χάπι γιά την αναιμία. Ευτυχώς ο Αριστείδης, ο φαρμακοποιός μου, ζήτησε να δει τις εξετάσεις και ενώ αυτός έβλεπε τις απαντήσεις της εξέτασής μου εγώ νόμιζα ότι ήμουν στο καζίνο μπροστά σε κουλοχέρη, γιατί κάπως έτσι είδα τα μάτια του φαρμακοποιού να γυρίζουν σαν φρουτάκια και εγώ να περιμένω να κάτσουν όλα όμοια...

Αφού συνήλθε μου λέει: "έφυγες ΕΧΘΕΣ γιά νοσοκομείο".

Το πρώτο που ένοιωσα ήταν ΠΑΝΙΚΟΣ! ΠΑΝΙΚΟΣ γιά τον λόγο ότι τι θα γινόταν το συκώτι και το κρέας που αγόρασα; Πήγα στο νοσοκομείο που μου υπέδειξε και εκεί έπεσα πάνω στον ΓΕΡΑΣΙΜΟ ΠΑΓΚΑΛΗ.

Σκεφθείτε ~ όσοι Έλληνες πηγαίναν στο εξωτερικό με αιματολογικό πρόβλημα οι γιατροί εκεί τους έλεγαν: "αφού έχετε τον Πάγκαλη στην Ελλάδα γιατί ήρθατε εδώ;"

Εγώ φυσικά μέχρι τότε δεν είχα ιδέα με τις λέξεις και τα νούμερα που υπήρχαν τυπωμένα πάνω στο χαρτί που έπαιρνα μετά από διάφορες εξετάσεις που έκανα .Έτσι και τότε, απλώς ο φαρμακοποιός μου είπε έχεις χαμηλά αιμοπετάλια (άλλη μιά λέξη καινούργια γιά μένα).

Όταν πήγα γιά την πρώτη εξέταση αίματος στο ΛΑΪΚΟ στον Πάγκαλη και με ρώτησε τι έχω του απάντησα: "χαμηλά αιμοπετάλια". Μετά από 2 ώρες έρχεται με τις δικές του απαντήσεις στην εξέτασή μου και μου λέει: "ποια αιμοπετάλια; εδώ όλο σου το αίμα είναι χάλια... είναι νερό..."

Φεύγω κλείνοντας ραντεβού γιά την επομένη, με σκοπό - εξέταση μυελού των οστών.

Επιστρέφοντας σπίτι ανοίγω και τις 2 ιατρικές εγκυκλοπαίδειες που έχω. Όσο όμως και να έψαχνα δεν έβρισκα αυτό που ΕΓΩ ΗΘΕΛΑ παρά μόνο έπεφτα πάνω στην λέξη ΛΕΥΧΑΙΜΙΑ.

Βγάζοντας τελείως την λέξη από το μυαλό μου πάω την άλλη μέρα γιά την εξέταση αίματος από τον μυελό των οστών. Ο γιατρός μου είπε τότε ότι θα πάρει και λίγο κόκκαλο.

Εντάξει... δεν διαφώνησα γιατί καταλάβαινα ότι δεν με παίρνει. Κόκκαλο δεν χρειάστηκε να μου ξαναπάρει ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ, αλλά ως αναφορά μυελό μου πήρε ξανά και ξανά και ξανά... έχασα τον λογαριασμό 9 φορές ή 10 ή 11 ή... τέλος πάντων... εξάλλου ποιος μετράει;

Ήμουν στην δουλειά με πολλή ΟΡΕΞΗ εκείνο το πρωϊνό όταν χτύπησε το τηλέφωνο και ακούω μιά σταθερή φωνή να μου λέει: "καλημέρα κε Μπούρλο, Πάγκαλης εδώ πρέπει να γίνει εισαγωγή στο νοσοκομείο, πάρτε τον βοηθό μου να κανονίσετε τις λεπτομέρειες..."

Από την άλλη άκρη του τηλεφώνου το ίδιο αποφασιστική ήταν και η φωνή του Παντελή, του γιατρού - βοηθού: "σήμερα είναι Τετάρτη, έρχεσαι ή αύριο Πέμπτη ή Σάββατο".

Φυσικά η απάντησή μου ήταν γιά Σάββατο επειδή ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ήξερε από τους γονείς μου ή την αδερφή μου εκτός από την γυναίκα μου ότι είχα κάνει εξετάσεις και δεν ήθελα να τους ταράξω έτσι απότομα.

Όμως ο γιατρός ήταν κάθετος: "ΑΥΡΙΟ !!! ΟΧΙ σε 2 μέρες, δεν σε αφήνω..." Έτσι την άλλη μέρα πρωί - πρωί με την γυναίκα μου Σοφία πήγαμε μέσα στην τρελλή χαρά γιά την εισαγωγή μου στο νοσοκομείο και τις εξετάσεις που εγώ νόμιζα ότι θα έκανα. Όση ώρα καθόμασταν στον διάδρομο πάνω σε ένα ράντζο ,μέχρι να τακτοποιηθώ σε δωμάτιο, γελάγαμε με τα κακώς κείμενα των δημόσιων νοσοκομείων μας.

ΟΧΙ με το έμψυχο υλικό γιατρούς - νοσοκόμους (σε ΑΥΤΟΥΣ όλους οφείλω που ΖΩ και βρίσκομαι τώρα εδώ και με ΟΡΕΞΗ για πολύ ακόμα), αλλά με τα ευτράπελα που συνέβαιναν...

Στο δωμάτιο που μπήκα ήρθε και η ομάδα των γιατρών που με είχε αναλάβει και η επικεφαλής μου λέει: "θα πρέπει να ξεκινήσουμε μία σειρά από θεραπείες που θα είσαστε στο νοσοκομείο γιά περίπου 25 μέρες... θα φεύγετε γιά 10 μέρες περίπου και πάλι πίσω γιά άλλες 25 και ούτω καθ'εξής ."

ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ εγώ την ρωτάω και ξεκινάει ο εξής διάλογος:

"Πολύ ωραία, πότε να έρθω να ξεκινήσουμε την θεραπεία;"

"Γιατί τώρα που είσαστε;"

"Ναι, εντάξει μέσα στο νοσοκομείο, αλλά έχω υποχρεώσεις, την δουλειά μου... λογαριασμούς τρεξίματα κ.ά., κανένας από τους γονείς μου δεν γνωρίζουν τίποτα..." και η απάντηση της γιατρού που χαράχθηκε μέσα στο κεφάλι μου ήταν:

"ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΘΕΜΑ ΥΓΕΙΑΣ.... ΑΛΛΑ... ΖΩΗΣ !!!"

Φυσικά η Σοφία ήξερε από την πρώτη στιγμή ότι ΑΥΤΗ θα ήταν που θα πάλευε ΠΡΩΤΗ μπροστά από μένα όταν η γιατρός της είπε:

"Οξεία Μυελογενής Λευχαιμία, ξεκινάμε την πρώτη θεραπεία αλλά λυπάμαι σε 10 ΜΕΡΕΣ το πολύ θα τον πάρετε.."

Αφού μετά από 2 ώρες περίπου, που μάζεψε τα κομμάτια της ψυχής της ήρθε δίπλα μου και είναι συνέχεια από τότε, γιατί με την ανάσα της και την ψυχή της ΖΩ! Δασκάλα η δουλειά της που χρειάζεται τόσο μεγάλη ενέργεια και όμως τα αποθέματα πολλά γιά να δώσει και σε μένα !!!

Το μόνο βέβαια που με στεναχώρησε πολύ είναι ότι, οι πρώτες μέρες μου στο νοσοκομείο και η πρώτη χημειοθεραπεία, βρίσκονταν τόσο κοντά στην γιορτή μου (καθότι Μιχάλης και ήταν των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ), δέχθηκα αυτή την αιφνίδια επίσκεψη του φίλου μου με το όνομα ΚΑΡΚΙΝΟΣ!

Ήμουν τελείως απροετοίμαστος. Δεν είχα προλάβει ούτε ένα φοντανάκι να αγοράσω, έστω μία πάστα ή ένα ποτό γιά να τον κεράσω και να τον καλοπιάσω. Όμως ας είναι καλά το κέτερινγκ του νοσοκομείου που με μάστερ-σεφ τον Πάγκαλη Γεράσιμο και με αυτή την εκπληκτικά φοβερή ομάδα φρόντισαν και ετοίμασαν ένα μενού σπέσιαλ γιά τον καλεσμένο μου με ότι καλύτερο κυκλοφορούσε στην αγορά και αφού τον τάισα και τον χόρτασα του έδωσα και ήπιε.

Γιατί φαγητό χωρίς ποτό δεν γίνεται .Και ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ μόνο με καμμιά τριανταριά μπουκάλες αίμα και άλλες τόσες περίπου αιμοπετάλια που του έδωσα κατάφερα να τον ευχαριστήσω και να φύγει... ελπίζω οριστικά!

Όσο γιά το αίμα και τα αιμοπετάλια ευχαριστώ τους πραγματικούς μου φίλους και αληθινούς συγγενείς που βρέθηκαν δίπλα μου!

4 χρόνια τώρα μετά την πρώτη μου χημειοθεραπεία και 3 μετά την τελευταία μου φορά στο νοσοκομείο κάθομαι και νοσταλγώ τις μέρες μου μέσα στο νοσοκομείο γιατί πέρναγα καλά με τον Θανάση στο διπλανό κρεββάτι, το άνθρωπο από την Βουλγαρία που ξεκινήσαμε μαζί τις χημειοθεραπείες.

Ίδιοι γιατροί, ίδια φάρμακα, μαζί μπαίναμε μαζί βγαίναμε, γελάγαμε με τις νοσοκόμες και τους γιατρούς. Και ο Θανάσης τα κατάφερε, μόνο που αυτός βρήκε την αδελφή του σαν συμβατό δότη και έκανε μεταμόσχευση μυελού των οστών.

Και εγώ θα έκανα αλλά δεν βρέθηκε δότης .ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ούτε χρειάστηκε, ούτε θα χρειαστεί! Όμως η μόνη λέξη που υπάρχει στο μυαλό μου είναι ΣΟΦΙΑ... το όνομα της γυναίκας μου. Όπως όλοι ξέρετε η Αγία Σοφία έχει τρείς κόρες :την ΑΓΑΠΗ, την ΠΙΣΤΗ και την ΕΛΠΙΔΑ.

Έτσι και η γυναίκα μου η Σοφία, με την ΑΓΑΠΗ της έδειξε ΠΙΣΤΗ στον εαυτό της και σε μένα και αποκτήσαμε την ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΝΙΚΩΝΤΑΣ ΜΑΖΙ και διώχνοντας μακρυά, τον καλοδεχούμενο κατά τα άλλα επισκέπτη και φίλο μας ΚΑΡΚΙΝΟ !!!

Και τώρα γεμάτοι ΟΡΕΞΗ και οι δυό γιά ζωή κοιτάμε μπροστά... και καμμιά φορά τρώμε και καμμιά από τις πίτσες που μου συμπαραστάθηκαν στον ΑΓΩΝΑ μου...

ΤΟ ΚΕΡΑΚΙ ΜΟΥ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙΕΙ !!!


Με λένε Μιχάλη, επιζών από Οξεία Μυελογενή Λευχαιμία και ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΟΣ!


BeStrong.org.gr - 25.04.14