H Δέσποινα μοιράζεται την ιστορία της...
Άλλωστε με κόντρα τον άνεμο δεν απογειωνόμαστε...
Ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ και εγώ μαζί σας την δική μου ιστορία... είμαι η Δέσποινα και η ιστορία μου ξεκινάει τον Μαϊο του 2007...
Απο καιρό ένιωθα οτι κάτι δεν πήγαινε καλά... απώλεια κιλών, υπερβολική κόπωση, κακή διάθεση... όλα τα απέδιδα στο γεγονός οτι δούλευα πολλές ώρες.
Μέχρι που άρχισαν πυρετοί που έφταναν μέχρι 39,5... δε μπορεί είπα πρέπει να πάω στο γιατρό. Πήγα σε ένα παθόλογο ο οποίος με έβαλε σε μια σειρά αιματολογικών εξετάσεων.
Πολύ υψηλά λευκά, πολυ χαμηλός αιματοκριτης πρησμένοι λεμφαδένες, η διάγνωση του.... ίωση!
Μου έδωσε αντιβίωση και εγώ σαν καλή ασθενής ακολούθησα πιστά τις οδηγίες του...
Μέρες μετά και αφού εχω τελειώσει την αγωγή μου, ξανά πάλι πυρετοί που δεν υποχωρούσαν με τίποτα...
Αποφασίζω λοιπόν να πάω σε όποιο νοσοκομείο εφημέρευε να δω τι συμβαίνει.
Μετά απο ώρες αναμονής θυμάμαι τη γιατρό να βγαίνει να με χαϊδευει στοργικά στην πλάτη και να μου λέει «Δεσποινάκι θα κάνουμε εισαγωγή να το ψάξουμε λίγο παραπάνω..». Εκεί κατάλαβα οτι δεν ήταν αυτή η απλή ίωση που όλοι νομίζαμε.
Πήρα τηλέφωνο την μητέρα μου, «Μαμά,της λέω, μην ανυσηχείς δεν είναι κάτι σοβαρό απλά θα χρειάστει να μπω στο νοσοκομείο να δούμε τι είναι». Μετά απο μια σειρά εξετασεων μου ανακοινώνουν ότι θα έπρεπε να κάνω βιοψία σε ενα λεμφαδένα στον τράχηλο (λαιμό) για να σιγουρευτουμε.. Έτσι και έγινε..
Μετά απο 10 μέρες χτυπάει το τηλέφωνο μου... ήταν η γιατρός η οποία θεώρησε καλό να μου πει τα αποτελέσματα της βιοψίας τηλεφωνικός... «η βιοψία σας έδειξε ότι πάσχετε απο λέμφωμα Hodgkin, θα πρέπει να έρθετε για σταδιοποίηση και να ορίσουμε τι θεραπεία θα ακολουθήσετε»...
Έχασα τη γη κατω από τα πόδια μου.. έτρεξα στο δωμάτιο του 5χρονου γιου μου και τον αγκάλιασα σφιχτά και έφυγα για το νοσοκομείο. Δεν θυμάμαι πως έφτασα... το μόνο που είπα στη γιατρό ήταν, 'οτι θα απευθυνθώ αλλου για θεραπεία, γιατι θεώρησα απαράδεκτο να μου ανακοινώσει κατι τέτοιο από το τηλέφωνο.
Πήρα οτι εξετάσεις ειχα και πήγα στην αιματολογική κλινική του Λαϊκού νοσοκομείου.
Άνθρωποι με «Α» κεφαλαίο! Ο γιατρός μου ο κ.Παναγιωτίδης αφού μου εξήγησε τι είναι αυτό που θα πολεμήσουμε, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε «όλα θα πάνε καλά να είσαι σίγουρη,εσυ κοίτα το παιδάκι σου και να μην στεναχωριέσαι και όλα θα πάνε καλά».
Ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες μου με ηθικό ακμαιότατο, 8 μήνες έλεγα είναι θα περάσουν... ειχα γνωρίσει και μια κοπέλα εκεί την Κατερινα Ρ., κάναμε παρέα η μία στην άλλη (και ακόμα κάνουμε!!), στα δύσκολα δίναμε κουράγιο η μία στην άλλη... Γυρνούσα στο σπίτι και έτρεχα με όσο κουράγιο είχα να παίξω με τον γιό μου!
Έτσι κυλούσε ο καιρός...
Μόλις ολοκληρωσα τη θεραπεία εκανα το PET SCAN το οποίο όμως έδειξε υποτροπή... ακολουθησαν και άλλες χμθ... ακτινοβολίες... και άλλη, υποτροπή αυτή τη φορά στο μυελό των οστών.
Ήταν η περίοδος που έμαθα οτι διαγνώστηκε ότι η μητέρα έπασχε μου απο καρκίνο του πνεύμονα.
Τραγικό συναίσθημα να μην μπορείς να στηρίξεις την ίδια σου τη μητέρα ακόμα πιο τραγικό για εκείνη την ιδια που έπρεπε να παλέψει για τον εαυτό της και να έχει και τον πόνο του παιδιού της....
Αυτή τη φορά έπρεπε να νοσηλευτώ μου είπε ο γιατρός μου. Θα με προετοίμαζε για αυτόλογη μεταμόσχευση. Θα έκανα παλι χημειοθεραπείες και οστεομυελικές βιοψίες.
Θα έπρεπε να συλλέξουμε κύτταρα για την μεταμοσχευση.
Δυστυχώς όμως ο οργανισμός μου ήταν τοσο ταλαιπωρημένος που δεν ήταν δυνατό...
Εκεί αρχίσαν όλοι να χάνουν τις ελπίδες τους και από ότι έμαθα μετά απο καιρό οι πιθανότητες επιβίωσης μου ηταν λιγότερο απο 30%...
Τότε βέβαια δεν γνώριζα ότι ήταν τόσο κρίσιμη η κατάσταση και ίσως και αυτό με βοήθησε γιατί δεν επηρέασε την καλή ψυχολογία που είχα και πιστέψτε με η καλή ψυχολογια είναι το καλύτερο φάρμακο!
Θα μου πείτε, μα καλά πώς είναι δυνατόν να ξέρεις ότι η μητέρα σου δεν είναι καλά και να έχεις καλή ψυχολογία...
Δεν ξέρω απο που έπαιρνα όλη αυτή τη δύναμη..σίγουρα όμως ο γιος μου ήταν η κινητήριος δύναμη μου !!!
Τον Οκτώβριο του 2008 έκανα την τελευταία χημειοθεραπεία και μετά από λίγο ακολούθησε μια οστεομυελική βιοψία για να δούμε τι γίνεται ,όπως και έγινε.
Ακόμα θυμάμαι τον γιατρο μου τον κ.Παναγιωτίδη να βγαίνει απο το γραφείο και να μου λέει «όλα ειναι καθαρά» κάνοντας παράλληλα μια κίνηση με τα χέρια του που υποδήλωνε οτι όλα τελειωσαν. Ξέσπασα σε κλαματα,σαν να ξαναγεννηθηκα εκείνη τη στιγμή...
Και αν το σκεφτώ καλύτερα όντως ξαναγεννηθηκα !!!
Ποτέ μη το βάζετε κάτω ακόμα και όταν νιώθετε οτι όλα πάνε κόντρα.
Άλλωστε με κόντρα τον άνεμο δεν απογειωνόμαστε...
Να λέτε οτι όλα θα πάνε καλά και να το πιστεύετε!
Να μένετε δυνατοί !!!
ΥΣ: Ξέχασα να σας αναφέρω ότι τελικά η αυτόλογη μεταμόσχευση δεν έγινε...
Είμαι η Δέσποινα, επιζούσα από λέμφωμα Hodgkin,και ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!