Η Δήμητρα μοιράζεται την ιστορία της...
Έφτασα στον πάτο και ξαναγεννήθηκα...
Είμαι η Δήμητρα, και όπως καταλαβαίνετε με επισκέφτηκε και εμένα ο καρκίνος.
Έχουμε γνωριστεί αρκετά καλά...
Πριν από έναν χρόνο περίπου είχα μια λιποθυμία που δεν έδωσα σημασία, αλλά μέρα από λίγους μήνες είχα άλλη μια και είπα ότι κάτι τρέχει.
Πήγα στο νοσοκομείο και με κάνανε κάποιες εξετάσεις και μία ακτινογραφία θώρακα. Δεν έχεις τίποτα μου είπαν και έφυγα. Άρχισε ο βήχας, πολύς βήχας, να βήχω ασταμάτητα ένα καλοκαίρι ολόκληρο.Πήγα σε τρεις ΩΡΛ, φάρμακα θεραπείες διάφορες, ο βήχας δεν σταματούσε με τίποτα,νόμιζα θα πνιγώ.
Ώσπου μόνη μου πάω στο νοσοκομείο της Καβάλας, λέγοντας τους ότι βήχω δεν είμαι καλά πρέπει να με εξετάσετε, κι έτσι έγινε. Με έκαναν μια ακτινογραφία θώρακα ξανά και κάτι φάνηκε, μου είπε ο γιατρός κάτι έχεις, είναι σοβαρό.
Πρέπει να κάνεις εισαγωγή για να το ψάξουμε. Φοβήθηκα , έχασα την Γη κάτω από τα πόδια μου. Ήμουν μόνη δεν το ήξερε κανείς ακόμη, έπαθα σοκ, έκλαιγα. Μετά πήρα τηλέφωνο τον άντρα μου και τον είπα κάτι με βρήκαν ,είμαι στο νοσοκομείο, έλα γρήγορα. Έτσι απλά άρχισε ο Γολγοθάς μου…..
Εξετάσεις ,πάρα πολλές εξετάσεις, να με τρυπάνε, εγώ αγωνία φόβο και τρόμο για το τι συμβαίνει. Ένας γιατρός εκεί μας λέει υποψιαζόμαστε λέμφωμα στο μεσοθωράκειο…
Ούτε ήξερα τι ήταν αυτό. Άρχισα να ψάχνω στο ιντερνέτ για να μάθω τι είναι αυτό. Πρέπει να κάνεις βιοψία μου είπαν στην Θεσσαλονίκη. Προτίμησα να πάω Αλεξανδρούπολη, δεν ξέρω γιατί αλλά ο θεός εκεί με έστειλε.
Εκεί γνωρίζω έναν θωρακοχειρούργο, βλέπει τις εξετάσεις μου όλες και δεν θα ξεχάσω ποτέ τι μου είπε… παρακάλα να είναι λέμφωμα, αν είναι κάτι άλλο θα ταλαιπωρηθείς!
Έγινε η βιοψία και πάλι αγωνία μια εβδομάδα…. για τα αποτελέσματα. ΝΑΙ είχα λέμφωμα N.Hodgkin !!! Αγωνία-φόβος-τρόμος όλα τα συναισθήματα μαζί μπερδεμένα μέσα μου. Έπρεπε να τα καταφέρω, είμαι νέα αυτό έλεγα στον εαυτό μου συνεχώς.
Με ανέλαβαν οι αιματολόγοι ρώτησε ο διευθυντής αν γνώριζα την κατάσταση μου και τι έχω, του απάντησα ναι γιατρέ ξέρω. Μου απάντησε πώς είναι πολύ σοβαρό αλλά και κακό ταυτόχρονα. Δεν είναι καλό μου είπε, δηλαδή πεθαίνω του είπα, όχι μου είπε…
Τότε τον είπα εγώ γιατρέ θα ζήσω αλλά πρέπει να με βοηθήσεις εσύ και φυσικά όπως καταλαβαίνετε έτσι έγινε, έκανα εισαγωγή λέγοντας τι θα επακολουθήσει. Αρχικά μου πήραν μυελό των οστών για να δουν αν προχώρησε η αρρώστια. Και ξανά αγωνία άλλη μια εβδομάδα.
Το επόμενο πρωί μπαίνουν δύο γιατροί καΑ ο ένας έρχεται κοντά μου και μου λέει Δήμητρα ξέρεις τι έχεις; Απαντάω: ΝΑΙ. Οι 85% επιζούν… θα είσαι μια άπαυτους.
Ήταν και ο μετέπειτα γιατρός μου. Τον έβλεπα και ήταν σαν να έβλεπα έναν άγγελο που θα με βοηθούσε να ζήσω. Έκανε ότι καλύτερο μπορούσε για μένα. Εδώ συνεχίζει ο Γολγοθάς μου με χημειοθεραπείες ,αισθανόμουν χάλια πολύ χάλια, δεν μπορούσα να φάω τίποτα , μα ούτε και και νερό να πιω.
Πολλές παρενέργειες. Έλεγα μέσα μου πρέπει να τα καταφέρεις Δήμητρα. Έπρεπε να ζήσω, για τα παιδιά μου ,αυτά σκεφτόμουν πάντα, δεν γινόταν να τα αφήσω μόνα.
Έβλεπα ότι έλιωνα, άρχισα να τρώω με το ζόρι… πολλά φρούτα μόνο φρούτα μπορούσα να φάω για να τον νικήσω, όχι δεν θα το βάλω κάτω εγώ θα γίνω καλά.
Έπεσαν τα μαλλιά μου τα φρύδια μου ότι όμορφο έχει πάνω της μια γυναίκα. Έμεινα με μια βλεφαρίδα αλλά την έβαζα μάσκαρα και έβγαινα έξω όποτε μπορούσα. Αγόρασα περούκα και με έβλεπα σαν να ήταν μια άλλη. Λύγιζα, έκλαιγα με φωνή, πολλές φορές, αλλά πάντα έλεγα θα σε νικήσω καρκίνε...
Ήρθες αλλά θα φύγεις από μένα. Προσευχόμουν νύχτα μέρα να γίνω καλά με την βοήθεια του θεού. Έπρεπε να είμαι δυνατή πολύ δυνατή για να τα καταφέρω να ζήσω για τα παιδιά μου.
Παραμονή Χριστουγέννων η τελευταία χημειοθεραπεία... Πόσο χαρούμενη ήμουν…
Τελείωσα έλεγα ,τελευταία είναι ..δεν με πειράζει που θα είναι Χριστούγεννα και εγώ θα είμαι χάλια... Έλεγα τα αλλά τα Χριστούγεννα θα είμαι καλά. Μετά το τέλος των χημειοθεραπειών μου είπε ο γιατρός μου (άγγελος μου)ότι πρέπει να πάω Αθήνα να κάνω την εξέταση Pet Scan…
Αν βγει αρνητική Δήμητρα μου είπε τελειώσαμε βγει θετική πάμε για αυτόλογη μεταμόσχευση. Δεν ήθελα να σκεφτώ ότι δεν θα τέλειωνε αυτός ο Γολγοθάς και τον απαντώ εγώ δεν θα κάνω τίποτα εγώ θα γίνω καλά…
Τελικά πήγα Αθήνα και βγήκε αρνητική όπως το περίμενα,δεν είχα τίποτα.
Έγινα ΚΑΛΑ. Έκλαιγα από την χαρά μου και φώναζα έγινα καλά, είμαι καλά, είμαι δυνατή, πολύ δυνατή.
Πήρα τηλέφωνο τον γιατρό μου να του πω τα ευχάριστα , μπράβο Δήμητρα μου είπε μπράβο έγινες καλά. Χάρηκε όσο κι εγώ.
Ευχαριστώ από καρδιάς τον γιατρό μου, που με στήριξε και με βοήθησε να γίνω καλά.
Όπως επίσης και τον άντρα μου που με στήριξε πάρα πολύ και την ανιψιά μου Ροδούλα που δεν έφυγε λεπτό από δίπλα μου.
Αυτό που έχω να σας πω είναι ότι αν θέλουμε κάτι πολύ μέσα από την καρδιά μας γίνεται, γίνεται γιατί πρώτα απ' όλα το πιστεύουμε εμείς και βοηθάμε τον εαυτό μας να αντεπεξέλθει σε όποια δοκιμασία μπει.
Φυσικά έχει αλλάξει η ζωή μου και βλέπω διαφορετικά τα πράγματα γύρω μου.
Ήμουν πολύ τυχερή στην ζωή μου ,ο καρκίνος με έκανε πιο δυνατή από ποτέ.
Έφτασα στον πάτο και ξαναγεννήθηκα έτσι νιώθω. Και ναι είμαι δυνατή, πολύ δυνατή.
Ονομάζομαι Δήμητρα, είμαι επιζούσα από λέμφωμα N.Hodgkin και ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!