H Έλενα μοιράζεται την ιστορία της...
Γελάστε ότι κι αν συμβαίνει... το χαμόγελο δίνει ζωή!
Πριν 2μιση χρόνια τον Νοέμβρη του 2012 επισκέφτηκα έναν ΩΡΛ για ένα πρηξιματάκι ελαφρύ στην αριστερή πλευρά του λαιμού. Επειδή είχα χρόνια θέμα με τις αμυγδαλές μου, μου είπε ότι είναι πρησμένη και να πάρω αντιβίωση... τίποτα ανησυχητικό φυσικά!
3 μήνες αργότερα, Φλεβάρης, άλλη μια διόγκωση χαμηλά στον αυχάνα... Λέω εντάξει από αμυγδαλές θα είναι και θα χτύπησε εκεί... Ένα μήνα αργότερα άλλη μια μικρότερη διόγκωση λίγο πιο πάνω στον αυχένα... Άρχισα να ανησυχώ, το άφησα... κάτι με φόβιζε ξαφνικά...
Η ρημάδα η διαίσθηση καμιά φορά ρε παιδιά... Περνούσε ο καιρός όλα καλά, η ζωή μου όπως πριν στους ίδιους ρυθμούς... Τον Αύγουστο άρχισα να κοιμαμαι απο τις 9.30, δεν εδωσα ξανα βαση... Αλλά εγώ; εγώ να κοιμάμαι από τις 9.30, που αν δεν ξημέρωνε δεν έκλεινα μάτι; Υπέθεσα ότι θα έβγαινε η κούραση...
Μετά από 3 μήνες πηγαίνοντας με το μετρό σε μια δουλειά, μου ήρθε μια λιποθυμία... Εκεί χτύπησε το καμπανάκι... κάτι δεν πάει καλά μονολόγησα!
Τότε μιλάω με μια φίλη μου, της λέω τι συμβαίνει και μου κλείνει ραντεβού για 2 μέρες μετά, στο Αττικό Νοσοκομείο. Πάω, κάνω εξετάσεις αίματος γενική και μια ειδική για λοιμώδη νοσήματα.
Την γενική την πήρα εκείνη την στιγμή και όλα ήταν μια χαρά!
Ρωτάω την γιατρό μου: "Αφού βγήκε καλή δεν έχω κάτι έτσι δεν είναι;" και μου λέει "Μπορεί να' ναι κάτι λοιμώδες μην ανησυχείς..." "κι αν δεν είναι κάτι λοιμώδες δεν θα' ναι τίποτα, σωστα;" της απανταω" και μου λεει: "Στην χειρότερη περίπτωση να είναι λέμφωμα..."
Μου κόπηκαν τα ποδια, ήξερα τι ειναι το λέμφωμα... Με πιάνουν αμέσως τα κλάματα... Με ρώτησε για πιο λόγο κλαίω και της είπα: "Ξέρω τι είναι το λέμφωμα..." "Δεν είναι τίποτα..." μου απαντάει. "Κάτι φάρμακα θα πάρεις και θα περάσει"
Της λεω "Ξέρω... ξέρω τι είναι αυτά τα φάρμακα... λέγονται χημειοθεραπείες..." μου λέει: "Mην προτρεχεις, να πάρουμε και τα αποτελέσματα από τα λοιμώδη νοσήματα..."
Είχα τεράστιο άγχος μια βδομάδα μέχρι να βγούνε... Ήλπιζα να είναι κάτι λοιμώδες για να μην έχω λέμφωμα...
Φτάνει η μέρα των αποτελεσμάτων, καθαρή η εξέταση αίματος... Τρελλάθηκα... Μου λέει: "Πάρε τον χειρούργο πας για βιοψία!" Στο άκουσμα της λεξης βιοψία, έκλαψα για πρώτη φορά τόσο πολύ. Μετά από μια βδομάδα έκανα την βιοψία, αφαιρώντας έναν λεμφαδένα απο τον αυχένα, μου παραμονή χριστουγέννων...
Η απάντηση θα ήταν έτοιμη σε 20 περίπου μέρες... τα χειρότερα Χριστούγεννα της ζωής μου. Έφτασε η μέρα να πάρω τηλ. να μάθω... "Βγήκε η βιοψία σου, είναι Hodgkin" μου είπε η γιατρός μου "έλα από εδώ να συζητήσουμε για την θεραπεία σου...
Έχασα τη γη κάτω απο τα πόδια μου....
Άρχισα να κλαίω με λυγμούς! Μαζεύω όση δύναμη είχα εκείνη την ώρα και πάω στο νοσοκομείο. Το ευχάριστο ήταν ότι ήμουνα στο δεύτερο στάδιο... σχετικά αρχικό δλδ... Ετοιμάσου μου λεει ψυχολογικά, φόρα ένα χαμόγελο και δύναμη και σε 4 μέρες ξεκινάμε με την πρώτη σου χημειοθεραπεία. Χριστέ μου, τόσο γρήγορα... χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες ήταν στο πρόγραμμα...
Δευτέρα ξεκινάω την πρώτη μου θεραπεία... όλα καλά μόνο μια ελαφριά στοματίτιδα. Έτσι κύλησαν και οι 3 επόμενες παρέα με τις ναυτίες, που ήρθαν στη συνέχεια. Να τονίσω βέβαια όταν έπεφταν τα λευκά, σε κάθε θεραπεία... αυτές οι απαίσιες ενέσεις μου έφερναν τραγικό πόνο στη μεση, που μου παρέλυαν σχεδόν τα πόδια... δεν το άντεχα!
Δεν άντεχα επίσης το θάαμα, της πτώσης των μαλλιών μου... "Εγώ χωρίς μαλλάκια... που ηταν η αδυναμια μου;" τρελλαινόμουν σε αυτο.....
Στις 3 τελευταίες μου χημειοθεραπείες τρελλάθηκα... εμετούς την ώρα της θεραπείας, έφτανα στο σπίτι και είχα ήδη 40 πυρετό και σπασμούς... Έτρεμα... έτρεμα κ κρύωνα με 25 βαθμούς έξω... δεν θα το ξεχάσω ποτέ... ήταν ο χειρότερος εφιαλτης!
Έτσι κύλησαν οι θεραπείες, 23 Μαίου ήταν η τελευταία και η δυσκολότερη. Νόμιζα πήγα στον άλλο κόσμο και γύρισα. Όμως κάτι μέσα μου, μου έδινε δύναμη παρόλο που κατά την διάρκεια των θεραπειών, η ψυχολογία μου ήταν πολύ άσχημη...
23 Μαίου όλα σχεδόν τελείωσαν... Ακολούθησαν αξονικές και το pet scan ένα μήνα μετά... η απαντηση; Αρνητικό !!! ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΑ !!! Στη συνέχεια ακολούθησαν 18 ακτινοβολίες...
ΚΑΙ Τωρα; Ο απολογισμός...
Ελάχιστοι φίλοι έχουν απομείνει... είναι σοκαριστικό!
Είναι μια σφαλιαρα δυνατή, ότι οι άνθρωποι που θα έμπαινες στη φωτιά για αυτούς... έγιναν φωτιά και σε έκαψαν! Πόσο λυπηρό, Θεέ μου, να σε εγκαταλείπουν σε κάτι τόσο δύσκολο;
ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΜΑ ΟΜΩΣ !!!
Τώρα που τέλειωσαν όλα... ευχαριστώ πάνω απ' όλα τους γιατρούς μου, που είναι πρώτα ΑΝΘΡΩΠΟΙ, την φίλη μου Μαρία που εξαιτίας της πήγα στους γιατρούς αυτούς, την οικογένειά μου και τον σύντροφό μου, που με στήριξαν και τέλος όσους επέλεξαν να είναι δίπλα μου!
Θεέ μου, σε ευχαριστώ που μου έδωσες εσύ πάνω απ' όλα τη δύναμη, να βγω νικήτρια από τον δυσκολότερο αγώνα της ζωής μου...
Μην χάνετε την ελπίδα σας και μην αναλώνεστε σε μικροπράγματα.
Γελάστε ότι κι αν συμβαίνει... το χαμόγελο δίνει ζωή!
Ονομάζομαι Έλενα, 31 ετών, επιζούσα από λέμφωμα Hodgkin & ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!