Ιστορίες Δύναμης
Ca Αιμοποιητικού & Λεμφικού
Λέμφωμα
Σταύρη

Η Σταύρη μοιράζεται την ιστορία της...

Μην φοβάστε να το λέτε...

2 Σεπτεμβρίου 2014... πέθανε ο πατέρας μου από Χρόνια Μυελογενή Λευχαιμία, την οποία είχε για αρκετά χρόνια. Μια βδομάδα μετά καθώς ήμουν στο αυτοκίνητο και οδηγούσα άγγιξα τον λαιμό μου και βρήκα ένα μικρό κουβάρι... ήξερα ότι καλό δεν πρέπει να είναι. 

Σκεφτόμουν ότι μάλλον είναι Hodgkin's Lymphoma και ότι έχω αυτό που είχε η Μαρία η φίλη μου. Πριν 2 χρόνια γνώρισα μια χαμογελαστή και θετική κοπέλα μια ψυχούλα, την Μαρία από Θεσσαλονίκη, η οποία είχε Hodgkin's, αλλά το έλεγε με ένα τρόπο λες και δεν ήταν τίποτα και την θαύμαζα για την δύναμη της ψυχής της. 

Πήγα στον γιατρό με μια ηρεμία απίστευτη, ήμουν πεπεισμένη ότι είχα καρκίνο. Αφού έκανα τις σχετικές εξετάσεις, μου αφαίρεσαν το κουβάρι από τον λαιμό και το έστειλαν για βιοψία, δεν σας κρύβω ότι αγχώθηκα και φοβήθηκα κιόλας και ναι είπα γιατί τώρα πέθανε ο πατέρας μου πως να το αντέξω και αυτό. 

Με περιέλαβε όμως η Μαρία και μου είπε αρκετά, δεν με άφησε καθόλου μόνη μου. Την επόμενη μέρα ξύπνησα με άλλη διάθεση ότι θα το παλέψω με χαμόγελο ότι και να είναι και θα το νικήσω γιατί θέλω να ζήσω, ότι δεν θα αφήσω κανέναν να με λυπηθεί και ότι θα το αφήσω στα χέρια του Θεού αυτός ξέρει ποιο είναι το καλύτερο για την ψυχή της  Σταύρης. 

Μετά από τις σχετικές εξετάσεις και την βιοψία, μου ανακοινώθηκε ότι είχα Hodgkin's Lymphoma, έκλεισα το τηλέφωνο και είπα στις φίλες μου και την μαμά μου ότι έχω καρκίνο αλλά θα γίνω καλά. Δεν έκλαψα, ούτε με πήρε από κάτω, είχα πάρει την απόφαση μου και έπρεπε να την τηρήσω. 

Στην πρώτη μου επίσκεψη στο ογκολογικό κέντρο μου εξήγησε ο γιατρός τι ακριβώς έχω και ποια θεραπεία θα ακολουθήσω (χημειοθεραπεία- ακτινοθεραπεία), μου έκανε και εξέταση μυελού των οστών (ήταν λίγο επίπονη εξέταση) εκεί κατάλαβα τι περνούσε ο μπαμπάς μου κάθε φορά που του έκαναν αυτή την εξέταση, ίσως έπρεπε να τον νιώσω λιγάκι. 

Ακολούθησε ο αξονικός και ευτυχώς το λέμφωμα ήταν περιορισμένο μόνο στην δεξιά πλευρά του λαιμού μου, το πρόλαβα σε αρχικό στάδιο που σήμαινε λιγότερη ταλαιπωρία για εμένα. 

Άρχισα τις χημειοθεραπείες, αλλοιώθηκε η όρεξη μου δεν ήθελα να μυρίζω και να βλέπω κάποια φαγητά, πέσανε τα μακριά κόκκινα μου μαλλιά (μετά την πρώτη χημειοθεραπεία καθώς έκανα μπάνιο έπεφταν τούφες-ευτυχώς γελούσα). 

Τις 3-4 πρώτες μέρες μετά τη χημειοθεραπεία ένιωθα τα φάρμακα στο στόμα μου και ήθελα να ξεράσω μου έδωσαν φάρμακα αντιεμετικά τα οποία ήπια κάνα δυο φορές αλλά μου προκαλούσαν περισσότερες αναγούλες  και έτσι δεν τα ήπια ξανά. 

Σχεδόν σε κάθε χημειοθεραπεία μου έρχονταν οι φίλες μου και γελούσαμε, έβγαινα συχνά έξω και περνούσα μια χαρά με την περούκα μου φυσικά. Δεν έκατσα να σκεφτώ ότι έχω καρκίνο συνέχιζα την ζωή μου κανονικά με χαμόγελο και πολύ κέφι.  

Εξάλλου γιατί να στεναχωριέμαι και να χαλάω την ζαχαρένια μου, αφού είχα κάτι θεραπεύσιμο και πολύ πιο ήπιο σε σχέση με ένα σωρό άλλα περιστατικά που έβλεπα στο ογκολογικό. Θα ήταν αμαρτία να παραπονιέμαι εγώ. 

Ο μόνος πόνος που βίωσα από τον καρκίνο ήταν οι ενέσεις που έβαζα για να ψηλώσουν τα λευκά αιμοσφαίρια μετά από κάθε χημειοθεραπεία. Στην πρώτη μου ένεση, ήταν φρικτοί οι πόνοι ένιωθα ότι παρέλυσε το σώμα μου, πιο μετά τις συνήθισα κι' αυτές.

Θεωρώ ότι είμαι πολύ τυχερή γιατί είχα πολλούς ανθρώπους να με νοιάζονται και πολύ καλούς φίλους και φυσικά τον άγγελο μου...την Μαρία (πιστεύω ότι δεν είναι τυχαία η γνωριμία μας). Εύχομαι ο Θεός να τους έχει όλους καλά.  Τώρα τέλος καλό, όλα καλά. 

Τέλειωσα εδώ και καιρό την θεραπεία μου, έκανα το Pet Scan και είναι καθαρό και επανέρχομαι σιγά σιγά στα φυσιολογικά μου.

Αλήθεια όσο το είχα, ένιωθα μια απίστευτη δύναμη μέσα μου...δεν απασχολούσε σχεδόν καθόλου την σκέψη μου ΔΕΝ ΤΟΥ ΕΔΩΣΑ ΑΞΙΑ, την έδωσα εκεί που έπρεπε.

Άφησα το πρόβλημα μου στον Θεό και μέσα μου ένιωθα πιο ήρεμη από ποτέ...ΑΛΗΘΕΙΑ. Ίσως ήταν μια δοκιμασία που έπρεπε να περάσω, έτσι τον είδα τον καρκίνο ως κάτι θετικό που μου πρόσφερε πολλά.  

Μην φοβάστε να το λέτε, πρέπει να λέει ο καθένας την δική του ιστορία, δίνοντας δύναμη και αισιοδοξία σε άλλους ανθρώπους καρκινοπαθείς ή μη. 

Δόξα τον Θεό είμαι μια χαρά γι'αυτό ότι και αν έχετε μην απελπίζεστε...οπλιστείτε με δύναμη, πίστη και χαμόγελο, μην του κάνετε την χάρη να κλαίτε μέρα νύχτα χάλάτε την υγεία σας και χάνετε χρόνο από τις όμορφες στιγμές που σας περιμένουν.


Είμαι η Σταύρη 29 χρονών, επιζούσα από Hodgkin's Lymphoma και ΠΑΝΤΑ ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!


BeStrong.org.gr - 03.02.16