Ιστορίες Δύναμης
Ca Αιμοποιητικού & Λεμφικού
Λέμφωμα
Μαρία

H Μαρία μοιράζεται την εμπειρία της...

Σημασία δεν έχει πώς θα το ονομάσεις, αλλά πώς θα τη βγάλεις καθαρή απ’ όλο αυτό!

Ονομάζομαι Μαρία, είμαι 29 ετών και έζησα κι εγώ την εμπειρία του λεμφώματος πριν ένα χρόνο.

Άλλοι το λένε καρκίνο, άλλοι όχι. Το σίγουρο είναι ότι η θεραπεία του περιλαμβάνει χημειοθεραπείες και ακτινοθεραπείες. Σημασία δεν έχει πώς θα το ονομάσεις, αλλά πώς θα τη βγάλεις καθαρή απ’ όλο αυτό και πώς θα ΜΕΙΝΕΙΣ ΔΥΝΑΤΟΣ.
 
Άκουσα πολλούς που μου φώναζαν πως «φλερτάρω» με τον καρκίνο. Το επάγγελμά μου είναι Τεχνολόγος Ραδιολογίας-Ακτινολογίας και για όσους δε γνωρίζουν αυτό σημαίνει «αυτός που μου έκανε την ακτινογραφία, την αξονική, τη μαστογραφία κλπ».  
 
Πολλοί θεώρησαν αναμενόμενη τη νόσο που μου προέκυψε μιας και λόγω δουλειάς λάμβανα συνεχώς ακτινοβολία. Και παρόλο που τριγυρνούσα τη μισή μου μέρα στα νοσοκομεία ως εργαζόμενη, δεν έδωσα καμία σημασία στην κύστη που εμφανίστηκε στο δεξιό μέρος του λαιμού μου.

Ίσα-ίσα, περίμενα το «λίπωμα» να εξαφανιστεί, κάνοντας ταυτόχρονα κάποιες εξετάσεις (κυρίως αιματολογικές) απλά για να επιβεβαιώσω τη βολική διάγνωση που είχα φτιάξει στο μυαλό μου.
 
Η χειρουργική βιοψία δεν άργησε να έρθει και μαζί μ’ αυτήν και τα «μαντάτα». Καθημερινά αντιμετώπιζα ασθενείς που η νόσος τους ήταν απλά κάποια γράμματα αραδιασμένα σε ένα παραπεμπτικό. Είχε έρθει η ώρα να μπω στα παπούτσια τους.
 
Μόλις η λέξη χημειοθεραπεία αφορούσε εμένα, η γη χάθηκε κάτω από τα πόδια μου.  
 
Ήμουν τόσο σίγουρη ότι δε θα ‘ναι τίποτα σοβαρό, που πήρα έναν καφέ και πήγα μόνη μου να πάρω την διάγνωση. Ήξερα τι σήμαινε μόλις το είδα γραμμένο. Στην οικογένειά μου, που περίμενε αγωνιωδώς τα αποτελέσματα , έστειλα ένα μήνυμα.  
 
Μόνο μια φράση. «Είναι hodgkin, ψάξτε το, δεν είμαι σε θέση να μιλήσω τώρα».  
 
Η μόνη που πήρα ήταν μια αδερφική μου φίλη . Απ’ τους λίγους ανθρώπους που μπορούσα άνετα να καταρρεύσω και να ζητήσω να έρθει να με πάρει. Στην αναμονή αυτή, επικοινώνησα με τον αιματολόγο μου . Εκπληκτικός άνθρωπος αν και εκείνη την ώρα τον παρεξήγησα. «Πάρε μια βαθειά ανάσα και κατάπιε το»  μου είπε.  
 
«Κλάψε όσο θες σήμερα, γιατί από αύριο ξεκινάμε προετοιμασία για τις θεραπείες σου»  
 
Και κάπως έτσι έγινε. Πένθησα, πήρα τις βαθιές ανάσες μου και ξεκίνησα τις θεραπείες μου . Δεν το ζούσα εγώ, το ζούσε κάποιος άλλος. Η μόνη επιλογή που είχα τότε ήταν να ΜΕΙΝΩ ΔΥΝΑΤΗ.  
 
Οτιδήποτε άλλο θα ήταν αποτυχία για μένα . Ήξερα πως πρέπει να το νικήσω . Πως πρέπει να σταθώ όρθια και με ψηλά το κεφάλι απέναντί του . Πολλοί άνθρωποι δείλιασαν και έφυγαν, άλλοι δεν ασχολήθηκαν ποτέ, άλλοι δεν κατάλαβαν ποτέ ότι ήμουν αδύναμη.  
 
Ούτε εγώ δεν παραδεχόμουν στην αρχή ότι είμαι αδύναμη ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Λίγοι άνθρωποι αρκούν για να σε κρατήσουν στα πόδια σου όταν πέφτεις. Και αυτούς χρειάζεσαι στην πραγματικότητα.  
 
Μαζί τους οι ώρες στα νοσοκομεία κυλούσαν σαν νερό, οι μυρωδιές από τα φάρμακα και οι πόνοι στη φλέβα ήταν ασήμαντοι μαζί τους. Το μόνο που μετρούσε ήταν η ζωή που έρχεται, η ξέγνοιαστη ζωή.
 
Η άρνησή μου να μιλήσω με ειδικούς ψυχικής υγείας ήταν παροιμιώδης. Τα κατάφερνα αρκετά καλά μέχρι που όλα αυτά τελείωσαν ένα χρόνο μετά. Και ξαφνικά ένιωσα όπως τα νεογέννητα την ώρα που πρωτοαντικρύζουν το νέο τους κόσμο. 

Μου είπαν ότι μπορώ να ζήσω και πάλι κανονικά και δεν τους πίστευα. Και κάπου εκεί, χρειάστηκα μια ειδικό ψυχικής υγείας για να αποβάλλω από μέσα μου το φόβο, το θυμό και τον πόνο που έμειναν από αυτή την περιπέτεια.
 
Μπορεί να μην τελείωσε, μπορεί να μας «κρύβεται» μέχρι να θελήσει να μας ξανακάνει έκπληξη, αλλά ο καρκίνος είναι ένα μάθημα. Ένα μάθημα μεγάλο για το πώς αντιμετωπίζεις τη ζωή σου και τι θεωρείς δεδομένο.
 
Καταλαβαίνεις πως δεν θέλεις να πεθάνεις, αλλά ξαφνικά δεν φοβάσαι πια το θάνατο.  
 
Πάλεψε, ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ.
 

Ονομάζομαι Μαρία, επιζούσα από λέμφωμα Hodgkin & ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!




BeStrong.org.gr - 04.11.14