Στα 26 μου βρέθηκα να δώσω την μεγαλύτερη μάχη στην ζωή μου για την ζωή μου. Ήμουν και εγώ από τους ανθρώπους που δεν πίστευα ποτέ ότι θα συμβεί σε εμένα...

Αν και είχαμε ιστορικό στην οικογένεια από την μαμά μου, την θεία μου κ.α. όμως όταν είσαι 26 δεν πίνεις, δεν καπνίζεις και δεν κανείς γενικά άσχημη ζωή είναι το τελευταίο πράγμα που νομίζεις ότι θα σου συμβεί… λάθος... ή αν σου συμβεί θα είναι σε μεγαλύτερη ηλικία δεύτερο λάθος….

Και όμως ο καρκίνος δεν έχει ηλικία, φύλο, εθνικότητα σου χτυπάει την πόρτα εκεί μου δεν το περιμένεις έτσι έγινε και σε μένα...

Νόσος Hodgkin,  μου είπε ο γιατρός από το τηλέφωνο... Ήξερα τι είναι από την μαμά μου, που έδωσε την δική της μάχη πριν 20 χρόνια και βγήκε νικήτρια!

Όταν μου το ανακοίνωνε ο γιατρός μου από το τηλέφωνο δεν φαντάστηκα τι θα επακολουθούσε…. Ακόμα ακούω τα λόγια του όταν πήγα στον νοσοκομείο για πρώτη φορά να συζητήσουμε για την θεραπεία.

Έξι μήνες χημειοθεραπεία και μετά ακτινοβολίες μου είπε... Έχασα την γη κάτω από τα ποδιά μου. 

"Θα πέσουν τα μαλλιά μου γιατρέ;" τον ρώτησα, όσο χαζό και αν ακούγεται ήταν το μόνο πράγμα που με ένοιαζε εκείνη την στιγμή η εικόνα μου...  "Θα πάρεις μια ωραία περούκα" μου απάντησε ...!!! "Περούκα…;" έπαθα σοκ!

Ένας άνθρωπος σαν και εμένα, που έκανε ολόκληρο θέμα στα κομμωτήρια αν τις κόβανε ένα πόντο παραπάνω τα μαλλιά, θα φορούσε περούκα... Βγήκα από το ιατρείο του και ένοιωθα σαν χαμένη. Είμαι ένας πολύ φιλάρεσκος άνθρωπος, προσέχω πάντα την εμφάνιση μου ακόμα και όταν είμαι με φόρμα.

Μου ήταν λοιπόν αδιανόητο να φανταστώ ότι θα έχανα τα μαλλιά μου και θα αλλοιωνόταν η εμφάνιση μου. Έκλαιγα σε όλη την διαδρομή μέχρι το σπίτι και παρακαλούσα τον Θεό να είναι ένα ψέμα να είναι ένα όνειρο, από αυτό που ξυπνάμε έντρομοι και ανακουφιζόμαστε όταν καταλαβαίνουμε ότι απλώς ήταν ένα όνειρο.

Όμως δυστυχώς δεν ήταν έτσι.… Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι έπρεπε να αντιμετωπίσω κάτι τέτοιο, νόμιζα ότι ήταν πάνω από τι δυνάμεις μου και όμως έκανα λάθος. Όλος αυτός ο πανικός κράτησε μια μέρα.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα και είπα στον εαυτό μου, ότι θα τα καταφέρω, ότι δεν θα με πάρει από κάτω, ότι όσα χρόνια ζωής και να έχω ένα, δυο, είκοσι δεν θα καθίσω να μιζεριάζω. Θα χαρώ την κάθε στιγμή ακόμα και μέσα στον νοσοκομείο! Έτσι και έγινε όσο περνούσε από το χέρι μου.

Δεν άφησα την εικόνα μου να αλλάξει το γέλιο και την αισιοδοξία μου, αλλά κυρίως δεν άφησα την Νέλλη…, σε σημείο τέτοιο που ακόμα και με την περούκα να αυτοσαρκάζομαι... ΝΑΙΙΙΙ...!

Λοιπόν έχουμε τόση δύναμη μέσα μας όση δεν μπορούμε να φανταστούμε, για να αντιμετωπίσουμε ακόμα και τα πιο ακατόρθωτα πράγματα για εμάς. Αν αγαπάς πραγματικά τον εαυτό σου τον αγαπάς έτσι όπως είναι ακόμα και χωρίς μαλλιά, φρύδια κ.τ.λ.

Τώρα 1 μήνα μετά και την τελευταία ακτινοβολία αυτό που κατάλαβα μετά από όλη αυτή την εμπειρία, είναι ότι σε αυτή την ζωή ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι μας. Όσους ανθρώπους και να έχουμε δίπλα μας, είναι κάτι που πρέπει να το αντιμετωπίσουμε μόνοι μας.

Είναι μια μάχη που πρέπει να δώσουμε με τον εαυτό μας! Κάπου είχα ακούσει ότι για να νικήσουμε τον καρκίνο, πρέπει να σκοτώσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό…. Δεν ξέρω αν είναι έτσι, μπορεί και να είναι.… Αυτό που ξέρω είναι ότι το στοίχημα που είχα βάλει ένα χρόνο πριν, το κέρδισα και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν πίστεψα ποτέ ότι θα χάσω...!!!


Ονομάζομαι Νέλλη, επιζούσα από Λέμφωμα-Hodgkin & ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!

BeStrong.org.gr - 22.04.14