Ιστορίες Δύναμης
Γυναικολογικός Καρκίνος
Σοφία

Η Σοφία μοιράζεται την εμπειρία της...

Δεν πίστευα ποτέ ότι έχω τόση δύναμη μέσα μου!

Είμαι η Σοφία και ανήκω κι εγώ σε αυτή την ομάδα ανθρώπων που πάλεψαν με τον καρκίνο και τον νίκησαν...

Θέλω να μοιραστώ αυτή την εμπειρία ζωής μαζί σας, για να δώσω δύναμη σε όσους ανεβαίνουν αυτό τον Γολγοθά.

Όλα ξεκίνησαν από μια κύστη στη δεξιά ωοθήκη μετά από τον τυπικό έλεγχο μου, τον περασμένο Σεπτέμβριο.

Ο γιατρός μου είπε ότι πρέπει να κάνω κάποιες εξετάσεις, χωρίς ακριβώς να μου πει τι συμβαίνει, και ότι η κύστη αυτή πρέπει να αφαιρεθεί και φυσικά με παρέπεμψε σε ογκολόγο.

Στο άκουσμα αυτής της λέξης μέσα μου πάγωσα, γιατί κατάλαβα ότι κακό συνέβαινε. Ακολούθησαν 2 εβδομάδες τραγικές μέχρι να γίνει το χειρουργείο, γιατί κανένας δεν ήξερε τι ακριβώς είχα.

4 Οκτωβρίου 2011 μπήκα στο Ι. για την προγραμματισμένη επέμβαση μου. 07.40 έκλεισα τα μάτια μου και τα άνοιξα στις 16.30 όπου και κοίταξα το ρολόι του δωματίου στο οποίο με είχαν πάει και εκεί κατάλαβα ότι κάτι είχε γίνει.

Έκανα 6 ώρες χειρουργείο...Και φυσικά κανένας από τους δικούς μου δεν μου έλεγε το τι είχε συμβεί, γιατί τους ρώταγα όλους, αλλά καμία απάντηση δεν έπαιρνα. Τελικά ήρθε ο γιατρός μου και μου είπε την αλήθεια.

Έπεσες από την Ακρόπολη και στάθηκες όρθια μου είπε... μία φράση που δεν θα ξεχάσω ποτέ! Είχα τελικά καρκίνο στην δεξιά ωοθήκη, την οποία και μου αφαίρεσαν, μαζί με την δεξιά σάλπιγγα,38 λεμφαδένες και το επίπλουν. Εκείνη την ώρα δεν συνειδητοποίησα τι ακριβώς συμβαίνει.

Αργότερα όμως άρχισα να το δουλεύω και όλα μαύρισαν. Είπα γιατί σε εμένα, γιατί. Και φυσικά δεν πήρα απάντηση ποτέ. Έμεινα στο νοσοκομείο 12 μέρες όπου πέρασα τις χειρότερες μέρες και νύχτες της ζωή μου!
 
Ευτυχώς ο καρκίνος δεν είχε πάει πουθενά αλλού και βρισκόμουν στο πρώτο στάδιο. Στις 27 Οκτωβρίου 2011 έκανα την πρώτη χημειοθεραπεία μου...δεν το πίστευα ότι βρισκόμουν εκεί... Δεν μπορούσα να το δεχτώ! Έκλαψα, πόνεσα, άδειασα από συναισθήματα, ένιωθα κενή.

Η ψυχή μου ήταν μαύρη! Και μόλις άρχισε η πτώση των μαλλιών μου διαλύθηκα. Στο άκουσμα ότι θα έβαζα περούκα ούρλιαζα και έβριζα! Τελικά έβαλα και πραγματικά ένιωσα καλύτερα, γιατί δεν μπορούσα να κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη χωρίς μαλλιά.

Ακολούθησαν και τα φρύδια και οι βλεφαρίδες, όπου έβαλα ψεύτικες, για να μπορέσω να νιώσω καλύτερα. Για να με κοιτάνε οι άλλοι χωρίς να βλέπουν ένα τέρας, γιατί έτσι νόμιζα ότι με έβλεπαν, σαν ένα τέρας. Έβγαζα την περούκα και έβλεπα έναν άλλον άνθρωπο,που δεν μπορούσα να κοιτάξω καν.
 
Είναι πολύ άσχημο να μην θέλεις να βλέπεις τον εαυτό σου! Ειδικά όταν ξεντυνόμουν και έβλεπα και την τομή μου που ήταν τεράστια και η κοιλιά μου είχε παραμορφωθεί τελείως. Και το σημαντικότερο ότι δεν ένιωθα γυναίκα, γιατί μου είχαν αφαιρέσει ένα μεγάλο μου κομμάτι, την ωοθήκη μου.

Ο φόβος μου ότι δεν θα μπορέσω να κάνω παιδιά! Η φοβία μου ότι ο σύντροφός μου θα με άφηνε για κάποια άλλη, πιο όμορφη, πιο υγιή, πιο ζωντανή! Όλες αυτές οι σκέψεις γυρνάγανε και γυρνάνε ακόμα στο μυαλό μου σαν τρελές.. περίμενα απλά την άνοιξη, όπου θα ξαναγεννιόμουνα.

Αν δεν είχα γύρω μου την οικογένειά μου, τον σύντροφό μου και τις φίλες μου θα είχα τρελαθεί. Ο καρκίνος θέλει αγάπη και χαμόγελο. Τα φοβάται αυτά!

Οι χημειοθεραπείες τελείωσαν τον Δεκέμβριο του 2011,τα μαλλιά άρχισαν να βγαίνουν το Φεβρουάριο και τον Απρίλιο έβγαλα και την περούκα...Τότε άρχισα να νιώθω ξανά ευτυχισμένη...ήταν η άνοιξη που περίμενα 6 ολόκληρους μήνες.

Ο γιατρός μου με διαβεβαίωσε ότι έχω θεραπευτεί πλήρως, αλλά δυστυχώς πάντα θα υπάρχει αυτός ο φόβος ότι το τέρας(ο καρκίνος) μπορεί να επανέλθει και να κάνει τη ζωή μου ξανά άνω κάτω. Πάντα θα υπάρχει η σκέψη ότι είχα καρκίνο και στα 29 μου χρόνια αναγκάστηκα να βάλω περούκα. Ακόμα και αν τον έχεις νικήσει θέλει πολύ χρόνο για να το ξεπεράσεις, μην απογοητεύεστε!

Έχουν περάσει 9 μήνες και ακόμα είναι πολύ νωπό μέσα μου, ακόμα και τώρα έχω εφιάλτες τα βράδια. Όμως δεν το αφήνω να με καταβάλει. Θέλω να τον ευχαριστήσω που ήρθε στη ζωή μου, γιατί με έκανε καλύτερο άνθρωπο και με έκανε να σέβομαι και να αγαπάω τον εαυτό μου. Με έκανε να καταλάβω ποιοί άνθρωποι αξίζουν και ποιοί όχι, γιατί πολλοί φίλοι δεν πήραν ούτε ένα τηλέφωνο να δουν τι κάνω.

Με έκανε να θέλω να απολαύσω τη ζωή, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι ξημερώνει αύριο. Πάνω απ' όλα με έκανε να καταλάβω την δύναμη που έχω μέσα μου, γιατί άντεξα και βγήκα ζωντανή από αυτή τη μάχη.  
 
Δεν πίστευα ποτέ ότι έχω τόση δύναμη μέσα μου! Όλοι την έχετε και μην φοβάστε να παλέψετε. Πολλοί άνθρωποι θέλουν να έχουν λεφτά, θέλουν να έχουν αυτοκίνητα, θέλουν να είναι όμορφοι...κάποιοι άλλοι θέλουν απλά να έχουν την υγεία τους και παλεύουν γι αυτήν!

Θέλω να ευχαριστήσω επίσης την οικογένειά μου που ήταν πάντα δίπλα μου και έχω σταματήσει να την θεωρώ δεδομένη, τον σύντροφό μου και φύλακα άγγελό μου που ήταν βράχος δίπλα μου και με έκανε να νιώσω γυναίκα.
 
Ήταν ο άνθρωπος που χρειαζόμουν πιο πολύ απ' όλους και τα έζησε όλα! Έμπαινα στην αγκαλιά του και τα ξέχναγα όλα. Με έκανε να νιώθω ασφάλεια και τον ευχαριστώ όσο τίποτα άλλο!

Δυστυχώς 6 μήνες μετά από το χειρουργείο μου χωρίσαμε και έχασα το στήριγμά μου και την αγάπη μου, η άνοιξη που περίμενα έγινε πάλι χειμώνας και φοβάμαι μήπως όλοι αυτοί οι φόβοι που είχα βγήκαν αλήθεια, αλλά ακόμα και μετά από αυτό δεν το βάζω κάτω, το παλεύω, γιατί είμαι ο άνθρωπος που νίκησε τον καρκίνο! Μία τέτοια εμπειρία που σε φέρνει τόσο κοντά στο θάνατο σε κάνει τόσο δυνατό που δεν το περιμένεις.

Θέλω να ευχαριστήσω τις φίλες μου, τη Διαμαντούλα μου κυρίως, που αντέχει κι αυτή μαζί μου, τον γιατρό μου Κ.Π. που με έσωσε και την ψυχολόγο μου Κα Μπ. για την υποστήριξή της.


Ονομάζομαι η Σοφία, επιζούσα από καρκίνο των ωοθηκών & ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ! 



BeStrong.org.gr - 22.04.14