H Μαρία μοιράζεται την ιστορία της...
Η δική μου συνάντηση με τον καρκίνο!
Άργησα, αλλά τότε ένιωσα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή λόγω σωστού συντρόφου να προσπαθήσω για παιδί, στα 42 μου.
Προσπαθούσαμε 2 χρόνια αλλά δεν γινόταν.
Πήγα στο γυναικολόγο τα βρήκε όλα καλά, εκτός από έναν πολύποδα στον οποίο όμως και δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία γιατί ήταν ένας πολύποδας ρουτίνας όπως φαινόταν στον υπέρηχο.
Του είπα για κάποιες μικρό αιμορραγίες που έχω στις μεσαίες μέρες και μου είπε «αυτό είναι καλό γιατί έχουμε δυνατή ωορρηξία». Έκανα και τυπικά λόγω ηλικίας σαλπιγγογραφία και πάλι όλα καλά.
Παιδί όμως δεν ερχόταν και είπαμε τελικά να αφαιρεθεί και ο πολύποδας μήπως και ενοχλεί στην σύλληψη, έγινε περισσότερο για να εξαντλήσουμε κάθε ενδεχόμενο.
Η επέμβαση έγινε, ο πολύποδας έφυγε και ο γιατρός μετά το χειρουργείο είπε «πάμε ολοταχώς για παιδάκι».
Με πήρε μετά από μία εβδομάδα και μου είπε πως είναι καρκίνος!
Πάγωσα, τα έχασα, δεν είχε καν τεθεί θέμα αναμονής της βιοψίας, ο πολύποδας που αφαίρεσε και άρα είδαν στο χειρουργείο δεν έδειχνε τίποτα το επιλήψιμο!
Όταν συνήλθα λίγο μου είπε πως μάλλον είναι καρκίνος ενδομητρίου πρώτου σταδίου σύμφωνα με την βιοψία και αντιμετωπιζόταν μόνο με υστερεκτομή, δηλαδή αφαίρεση των γεννητικών οργάνων .
Απευθύνθηκα σε ογκολόγο γυναικολόγο ο οποίος μου έκανε και την υστερεκτομή.
Και αυτή η βιοψία έδειξε το ίδιο , πρώτου βαθμού, τον βρήκα πολύ νωρίς, έπεσα από την Ακρόπολη και στάθηκα όρθια όπως μου είπε ο γιατρός!
Για τα επόμενα όμως τρία χρόνια, δύο φορές το χρόνο θα πρέπει να το επανεξετάζω .
Τελικά οι αιμορραγίες σε συνδυασμό με την εμφάνιση πολύποδα και την μεγάλη ποσότητα οιστρογόνων που εγκρίνει ο δικός μου οργανισμός, ήταν ένα συνδυασμός που έπρεπε να έχει αξιολογηθεί αλλιώς από τον γιατρό!
'Όχι ότι θα άλλαζε κάτι στο τέλος, θα μου είχε κάνει όμως μια απόξεση αρχικά και στην συνέχεια αφού θα προέκυπτε ο καρκίνος θα έκανα κατευθείαν ένα χειρουργείο.
Επίσης δεν θα ζούσα και εγώ και ο σύντροφός μου με την ελπίδα του μωρού.
Η ουσία έτσι όπως εγώ την αντιλήφθηκα μέσα από αυτή την εμπειρία ζωής, είναι ότι πρέπει να κάνουμε σχολαστικό έλεγχο, ακόμα και ένα μικρό σημαδάκι να το εξαντλούμε.
Χωρίς να καταντήσει ιδεοληψία δεν μιλάω για ακραία συμπεριφορά, αλλά από την άλλη ούτε και για στρουθοκαμηλισμό όταν κάτι μας ενοχλεί να κάνουμε ότι δεν συμβαίνει τίποτα.
Να ακούμε το σώμα μας, μιλάει τις περισσότερες φορές, ίσως χαμηλόφωνα στην αρχή , αλλά μιλάει !!
Αν το ακούσουμε και το ελέγξουμε, αν βρεθεί κάτι , θα είναι νωρίς και όταν είναι νωρίς, έχεις πάρα πολλές πιθανότητες να του την σκάσεις, σχεδόν όλες!
Ονομάζομαι Μαρία, 42 ετών, επιζούσα από καρκίνο του ενδομητρίου & ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!