Ζει 18 χρόνια μετά τη μαστεκτομή
Η μαρτυρία μιας γυναίκας που ζει δυναμικά!
Δεκαοκτώ χρόνια μετά τη μαστεκτομή, ζει μια γεμάτη ζωή, με τον άνδρα της, το παιδί της (φοιτητής σήμερα) και τις πολύπλευρες, εθελοντικές δραστηριότητές της.
Η πενηντάχρονη Ε.Α. διαγνώσθηκε με καρκίνο μαστού σε ηλικία 32 χρόνων.
Μόλις είχα αποκτήσει παιδί με εξωσωματική γονιμοποίηση και στη μαστογραφία διαπιστώθηκε όγκος στο ένα στήθος", θυμάται. "Ο καρκίνος ήταν επιθετικός, διηθητικός. Κινήθηκα πολύ γρήγορα. Σε μία εβδομάδα είχα χειρουργηθεί.
Με δική μου επιθυμία, αφαιρέθηκε όχι μόνο ο μαστός με τον όγκο, αλλά προληπτικά και ο άλλος, γιατί είχα βαριά κληρονομικότητα (η μητέρα μου είχε πεθάνει από καρκίνο μαστού, όπως και οι δύο από τις πέντε αδελφές της)".
Τι αισθάνεται γι' αυτό; "Δεν το μετάνιωσα ούτε με απασχολεί σήμερα", λέει με σιγουριά. "Η ζωή δεν τελειώνει με αυτό. Σημασία έχει ότι μπορώ και χαίρομαι το παιδί μου. Όσο για τις συζυγικές σχέσεις, θυμώνω όταν ακούω να λένε ότι ο σύζυγος έχει πρόβλημα μετά τη μαστεκτομή. Αυτό δείχνει ότι η σχέση ήταν προβληματική και πριν από αυτό. Εγώ δεν θα στεκόμουν δίπλα στον άνδρα μου αν είχε χάσει ένα πόδι;".
Αυτή η θαρραλέα γυναίκα, στα Χανιά όπου κατοικεί, ασχολείται συστηματικά με τον σύλλογο υποστήριξης παιδιών και ενηλίκων με καρκίνο «Ορίζοντας». "Όταν ασχολούμαι με τα παιδιά με καρκίνο, σκέπτομαι ότι ήμουν τυχερή που πέρασα εγώ τον καρκίνο και όχι το παιδί μου", λέει.
Από την εμπειρία της, όπως και από τις εμπειρίες των γυναικών με καρκίνο μαστού που συναντά μέσω του συλλόγου, έχει διαπιστώσει ότι οι Έλληνες γιατροί δεν ενημερώνουν σωστά τις ασθενείς. Αυτή η ενημέρωση είναι απαραίτητη για πολλά πρακτικά ζητήματα, όπως η αποφυγή του λεμφικού οιδήματος (πρήξιμο) στο χέρι:
"Επειδή αφαιρούνται λεμφαδένες κατά την επέμβαση, θα έπρεπε να συμβουλεύουν τις γυναίκες να προσέχουν πολύ το χέρι τους στη μετέπειτα ζωή τους (λόγου χάρη, να μην κάνουν μανικιούρ, να μη σηκώνουν βάρη, να φροντίζουν να μην τραυματισθούν κ.ά.)", επισημαίνει.
"Εγώ, για παράδειγμα, ποτέ δεν βάζω στην κουζίνα την κατσαρόλα για τα μακαρόνια γεμάτη με νερό, αλλά προσθέτω σε αυτήν ποτήρι ποτήρι το νερό". Οι περισσότερες Ελληνίδες, όχι μόνο δεν καθοδηγούνται σωστά, αλλά ούτε υποστηρίζονται ψυχολογικά.
"Δεν υπάρχει ψυχολογική υποστήριξη στο νοσοκομείο, εκεί όπου τη χρειάζεσαι περισσότερο", υπογραμμίζει. "Σου λένε να πας μετά σε κάποιο κέντρο. Μα, το σημαντικό είναι να έχεις τον ψυχολόγο δίπλα στο κρεβάτι του πόνου...".