Ήμουν αποφασισμένη να μην το βάλω κάτω
25 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ...
Η ΒΙΚΗ ΚΩΤΣΑΚΗ ΔΙΑΓΕΙ ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟ ΜΕ ΕΝΤΟΝΕΣ
ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΤΗΣ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΚΑΙ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ.
ΝΙΩΘΕΙ ΑΔΥΝΑΜΗ ΨΥΧΙΚΑ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΑ. «ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΘΑ ΕΚΡΑΓΩ, ΕΧΩ ΤΗ
ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΕΧΩ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΟΝΑ», ΕΙΧΕ ΠΕΙ, ΤΟΤΕ, ΣΕ ΜΙΑ ΦΙΛΗ
ΤΗΣ. Η ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΑΛΗΘΕΥΤΗΚΕ... ΕΙΧΕ ΜΙΚΡΟΚΥΤΤΑΡΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟ
ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΟΝΑ. OΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΗΣ ΕΙΧΑΝ ΔΩΣΕΙ 3 ΜΗΝΕΣ ΖΩΗΣ...
Σήμερα η
κ. Κωτσάκη είναι μία υγιής, ευτυχισμένη, δημιουργική κυρία και
«γιαγιά». Περνά ξένοιαστα τον περισσότερο χρόνο της στην παραθαλάσσια
μονοκατοικία της Αίγινας, αλλά ταξιδεύει αρκετά. Με την πρώτη ματιά
κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πως αυτή η υπέροχη κυρία, που αγαπά,
προσέχει και περιποιείται τόσο πολύ τον εαυτό της και τους γύρω της,
έφτασε κάποτε σε σημείο να μη θέλει να αντικρύσει το είδωλό της στον
καθρέφτη. Να μην έχει τη δύναμη να κάνει δύο βήματα. Η χημειοθεραπεία
που ακολουθού σε επί έναν χρόνο για τον καρκίνο του πνεύμονα ήταν τόσο
δυνατή, που νόμιζε ότι θα τη σκότωνε. Έκανε όμως υπομονή και εν τέλει
της έσωσε τη ζωή.
Η περιπέτειά της άρχισε όταν ανέφερε σε έναν
οικογενειακό φίλο και γιατρό ότι δεν ένιωθε καλά, είχε αδυναμία και
κάποιες φορές δύσπνοια. Αυτός της συνέστησε στην αρχή να κάνει μιαν
ακτινογραφία θώρακος. Πήγε στον κ. Σταμάτη Τρακάδα, ο οποίος μόλις είχε
ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Βρετανία, είχε έρθει στην Αθήνα και
έκανε τον απαραίτητο έλεγχο. «O ακτινολόγος είδε μία σκιά και με ρώτησε
εάν είχα περάσει πρόσφατα κάποιο κρυολόγημα. Μου είπε ότι θα πρέπει να
πάρω φάρμακα και σε δέκα ημέρες να κάνουμε άλλη ακτινογραφία για να τις
συγκρίνουμε».
O σύζυγός της εργαζόταν στην Oλυμπιακή και την
ημέρα εκείνη είχε επιστρέψει από τις ΗΠΑ. Επέμεινε να πάνε στο
νοσοκομείο «Άγ. Σάββας» προκειμένου να κάνει έναν πλήρη έλεγχο. Δεν
ήθελε να περιμένουν. Εκεί έκανε εκ νέου ακτινογραφίες. Τις είδαν δύο
πνευμονολόγοι. «Κυρία μου, ελάτε σε 6 μήνες. Τι περιμένετε να έχετε.
Είστε 42 ετών. Καπνίζετε 10 τσιγάρα την ημέρα...», της είπαν οι γιατροί.
«Δεν έχω ξανασυναντήσει τόση ανευθυνότητα. Θα είχα πεθάνει εάν είχα
εφησυχάσει στην “επιστημονική” τους άποψη».
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ ΚΡΥΒΟΥΝ
Τις
ακτινογραφίες τις έλεγξε και ο οικογενειακός τους φίλος, ο οποίος
κατάλαβε τι συνέβαινε. Μίλησε με τον άντρα της. Δεν της είχαν πει
τίποτα. Δύο ημέρες αργότερα βρίσκονταν στο αεροπλάνο και πετούσαν για
Νέα Υόρκη. Επισκέφθηκαν το «Μεμόριαλ» στη Νέα Υόρκη. Έπρεπε να κάνει
αρκετές εξετάσεις για να ελεγχθεί η κατάστασή της. «Εγώ δεν ήθελα να
κάνω τις εξετάσεις.
Αν και νωρίτερα το είχα υποψιαστεί, εκείνη τη στιγμή
είχα συνειδητοποιήσει πόσο επικίνδυνα ήταν τα πράγματα. Μπορεί να λες
ότι θα πεθάνεις, βαθιά σου όμως νομίζεις ότι κάτι έχει γίνει λάθος,
ελπίζεις σε αυτό το λάθος». Ρώτησε τον γιατρό εάν πάσχει από καρκίνο.
Εκείνος της απάντησε αρκετά ψυχρά: «Φυσικά κυρία μου, δεν σας έχουν
ενημερώσει;». «Εδώ στην Ελλάδα το κρύβουν.
Παλαιότερα δεν
μιλούσε, δεν συζητούσε κανείς για καρκίνο. Όταν εγώ μιλούσα σε φίλους
και γνωστούς, είχαν φτάσει σε σημείο να μου πουν να αλλάξω μαχαίρια και
πιρούνια. O κόσμος δεν είχε την κατάλληλη ενημέρωση ώστε να έχει
εξοικειωθεί, αλλά και τώρα που υπάρχει πάλι τρομάζει».
Όταν της
ανακοίνωσαν πως θα πρέπει να αρχίσει χημειοθεραπείες, δεν είχε τη δύναμη
να το κάνει. Φοβήθηκε το άγνωστο και τρόμαξε για τη ζωή της...
«Προσευχήθηκα στον Άγιο Νεκτάριο, τον πολιούχο της Αίγινας. Του ζήτησα
να ξυπνήσω και να είμαι υγιής, δεν πίστευα ότι θα επιβιώσω. O καρκίνος
ξέραμε τότε ότι σε σκοτώνει. Αλλά τελικά δεν ήταν έτσι, ούτε τότε ούτε
σήμερα».
Από τον έλεγχο προέκυψε ότι έπασχε από τον πιο επιθετικό
τύπο όγκου, που προσβάλλει τον πνεύμονα και εμφανίζεται στο 20% των
περιπτώσεων, τον μικροκυτταρικό. Ακολούθως της συνέστησαν κάποιον
ογκολόγο, επίσης στο «Μεμόριαλ». «Δεν γινόταν χειρουργείο, δεν είχα κάτι
που θα μπορούσε να αφαιρεθεί. Μόνο τα δηλητήρια που καταπολεμούν τον
όγκο θα μπορούσαν να με σώσουν».
Έτσι αισθάνθηκε τα φάρμακα, σαν
δηλητήρια που της έκαιγαν το σώμα. Και έτσι ήταν. Μαζί με τον καρκινικά
κύτταρα που έπρεπε να σκοτωθούν έως ότου αφανιστούν, «παρέσυραν» μαζί
τους και εκατομμύρια υγιή κύτταρα του οργανισμού της. Για διάστημα ενός
έτους πήγαινε κάθε 20 μέρες στη Νέα Υόρκη και έπαιρνε το θεραπευτικό
κοκτέιλ. «Εάν δεν έχεις δίπλα σου έναν δικό σου άνθρωπο, δεν τα βγάζεις
πέρα. Από τη στιγμή που έπαιρνα ενδοφλεβίως τα φάρμακα, έκανα έμετο για
24 ώρες και κάθε 3 λεπτά. Υπήρχαν στιγμές που ήμουν σε αφασία. Με σήκωνε
ο άνδρας μου, ο οποίος ήξερε ακριβώς πότε θα μου ερχόταν έμετος και μου
έδινε απίστευτο κουράγιο».
Πήγαινε συνεχώς στο νοσοκομείο και
της έκαναν εξετάσεις για να δουν εάν τα ζωτικά της όργανα θα αντέξουν
στην επόμενη δόση και εάν έχει ήδη ανταποκριθεί σε αυτήν που είχε λάβει.
Είχε εξαιρετική ανταπόκριση σε όλες τις χημειοθεραπείες. Όταν τελείωνε
από τη Νέα Υόρκη, ερχόταν στην Αθήνα και της έκαναν μία πιο ήπια δόση
για συντήρηση, ώστε να μην αναπτυχθεί κανένα κύτταρο στον οργανισμό της.
Και ξανά πίσω στη Νέα Υόρκη.
Oι γιατροί ήταν ικανοποιημένοι με την
ανταπόκριση και τις αντοχές του οργανισμού της. Ήταν σημαντικό το ότι
δεν κάπνιζε πολύ, αφού στους καπνιστές η θεραπεία δεν έχει την
αναμενόμενη δράση και ο οργανισμός δεν ανταποκρίνεται. Δηλαδή δεν είναι
μόνο ότι το κάπνισμα προκαλεί καρκίνο, αλλά δεν επιτρέπει και τη
θεραπεία του!
Η ΤΕΛΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ
Αφού
όλα έβαιναν εξαιρετικά, οι ειδικοί αποφάσισαν να προχωρήσουν σε κάτι πιο
δραστικό, δυνατό, αλλά και κατ’ ουσίαν άγνωστο τότε ως φάρμακο. «Ήταν
το χειρότερο στάδιο της θεραπείας. Τη σισπλατίνη τη χορηγούσαν τότε σε
δοκιμαστικές μελέτες. Δεν ήξεραν πόση δόση έπρεπε να πάρω και δοκίμαζαν
τις αντοχές μου κάθε μέρα». Όταν ξύπνησε από την πρώτη θεραπεία με τη
σισπλατίνη, είχε παραμορφωθεί εντελώς. Η ίδια δεν είχε πλήρη συνείδηση.
Είχε από πάνω της τρεις γιατρούς, έναν καρδιολόγο, έναν για τους νεφρούς
και μία αναισθησιολόγο που ήλεγχε τις αντιδράσεις της στο νέο φάρμακο.
«Είχα χάσει κάθε πραγματική εικόνα. Από το περιβάλλον έως τον εαυτό μου.
Φορούσα περούκα επειδή είχαν πέσει τα μαλλιά μου. Έπεφταν και πονούσα.
Φορούσα συνεχώς γυαλιά ηλίου για να μη με βλέπουν οι άλλοι. Δεν άντεχα
την εικόνα μου, διότι ήμουν όμορφη και πάντα ιδιαίτερα περιποιημένη
γυναίκα. Τα φάρμακα, εκτός από τον όγκο, είχαν καταστρέψει και οτιδήποτε
άλλο».
O σύζυγός της ήταν συνέχεια δίπλα της και της κρατούσε
το χέρι. Τα παιδιά της ήταν συνεχώς στο μυαλό της και αποτέλεσαν τον
βασικό λόγο που επεδίωξε με τόση δύναμη να συνεχίσει αυτήν την άνιση
μάχη. Σκεφτόταν ότι δεν ήθελε να φύγει από τη ζωή. Κάποιες φορές, όμως,
εκδήλωνε αιτιολογημένη αδυναμία. «Έφτασα σε σημείο να νιώθω ότι δεν
άντεχα άλλο. Ήθελα να τα παρατήσω όλα. Πάθαινα κρίσεις, πως δεν μπορούσα
άλλο να παλέψω. Αλλά τελικά συνειδητοποίησα ότι ήθελα πάρα πολύ να ζήσω
και ήμουν αποφασισμένη να μην το βάλω κάτω», εξηγεί η κ. Κωτσάκη.
ΑΚΤΙΝΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ
Αργότερα
χρειάστηκε να κάνει ακτινοθεραπείες για να χτυπήσει τον όγκο. Μία
γιατρός της μετρούσε τη διάμετρο του εγκεφάλου για να τις κάνει
προληπτικά ακτινοθεραπεία στο σημείο. «Μου έχει μείνει ο τρόμος από
τότε, όταν μου εξήγησε ότι από τον πνεύμονα μπορεί να πάει στο κεφάλι.
Είχα υποστεί τέτοιο σοκ που δεν μπορούσα να κλείσω το στόμα μου, ήταν
αδύνατον...». O σύζυγός της μίλησε και με τον ογκολόγο της και της είπε
ότι εφόσον ελέγχεται η κατάσταση θα μπορούσε να το αποφύγει. Για τις
ακτινοθεραπείες πήγε στο Oχάιο, όπου ζούσε ο αδελφός της. Πάντα υπό τις
οδηγίες του θεραπευτή της από το «Μεμόριαλ».
Όλα έμοιαζαν να
έχουν τελειώσει. Oι καρκινικοί δείκτες είχαν πέσει, που σημαίνει πως δεν
υπήρχαν καρκινικά κύτταρα στο αίμα της ούτε και μεταστάσεις. O γιατρός
της για τον πρώτο χρόνο της είχε δώσει 5% πιθανότητες να ζήσει και για
τον δεύτερο 20%. Κάθε τρεις μήνες τής είχαν πει να κάνει εξετάσεις.
«Είχε περάσει ένα εξάμηνο και είχα πιστέψει ότι όλα είχαν τελειώσει.
Δεν
είχα κάνει τον προγραμματισμένο έλεγχο. Μου έγραψε γράμμα ο γιατρός ότι
δεν έχω στείλει τα αποτελέσματα και ότι θα έπρεπε να το κάνω», λέει η
κ. Κωτσάκη. Τον τρίτο χρόνο θέλησε να κάνει περαιτέρω έλεγχο, εκτός του
προγραμματισμένου, διότι επρόκειτο να πάει στην Αίγινα, όπου θα παρέμενε
όλο το καλοκαίρι. Ήθελε να είναι διασφαλισμένη και χαλαρή. «Πήγα στον
κ. Τρακάδα ο οποίος είδε νέα εστία στον πνεύμονα. Τότε “τα χρειάστηκα”».
Πήγε ξανά στην Αμερική και άρχισε πάλι την ίδια διαδικασία...
Αυτήν τη
φορά της αφαίρεσαν τον μισό πνεύμονα και της έκαναν εμφύτευση
ραδιενεργών σπόρων. Η επέμβαση ήταν επικίνδυνη διότι, όπως απεικονιζόταν
στην ακτινογραφία, ο όγκος ακουμπούσε την αρτηρία της καρδιάς από τη
μία και από την άλλη τις φωνητικές χορδές.
«Εκεί πραγματικά αισθάνθηκα ετοιμοθάνατη. Όταν σου λένε πως δεν μπορεί να
αφαιρεθεί
ο όγκος που έχει σκορπιστεί, τι άλλο μπορείς να πιστέψεις». Τελικά όταν
ξύπνησε από το χειρουργείο είδε από πάνω της έναν... «άγγελο. Ήταν ο
γιατρός που μου είπε ότι όλα πήγαν καλά και καθαρίστηκε. Μου εξήγησε πως
έτσι φαινόταν στις ακτινογραφίες, αλλά τελικά δεν ήταν ακριβώς έτσι».
Τι έσωσε όμως την κυρία Κωτσάκη και ζει σαν να μη έχει περάσει καμία
άσχημη κατάσταση εδώ και 25 χρόνια; «Νομίζω πως είναι ένας συνδυασμός
πραγμάτων και καταστάσεων. Πρώτα από όλα το πρόλαβα πάρα πολύ νωρίς,
αφού η διάγνωση έγινε σε αρχικό στάδιο. Είχα δυνατό οργανισμό, “έπεσα”
σε εξαιρετικούς γιατρούς. Αλλά περισσότερο από όλα με βοήθησε η αγάπη
του συζύγου, των παιδιών μου και ο Άγιος Νεκτάριος».
Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ
«Ήταν
ο άνθρωπος που μου έσωσε τη ζωή. Δεν μπόρεσα να τον βοηθήσω. Για τον
σύζυγό μου ήταν πολύ αργά. Είχε ήδη κάνει μεταστάσεις στο κεφάλι.
Κάπνιζε. Κάπνιζε πάρα πολύ. Ως γενικός διευθυντής στην Oλυμπιακή τα
τελευταία χρόνια είχε πάρα πολύ στρες για να διαχειριστεί αυτήν την
κατάσταση με την κρίση.
Τσακωνόταν μαζί μου για ασήμαντα πράγματα.
Λέγαμε ότι έχει νεύρα επειδή είχε πάρει τη σύνταξη και ένιωθε άσχημα.
Ήταν όμως άλλος άνθρωπος. Δεν ήθελε ούτε να με δει. Έμενε στην Αίγινα
μόνος του. Δεν τον αναγνώριζε κανείς. Έως ότου “κρυολόγησε”. Τον πήγαν
τα παιδιά στο νοσοκομείο της Αεροπορίας. Oι πνεύμονές του είπαν οι
γιατροί ότι ήταν καθαροί. Άρχισε να παραπονιέται ότι δεν βλέπει καλά και
βγάλαμε μιαν ακτινογραφία στον εγκέφαλο. O ακτινολόγος μου είπε ότι
ήταν “γεμάτος” όγκους. Δεν τα κατάφερε...».
ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΕΙΧΑΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ
Κάτι
άλλο που είχε προκαλέσει την πικρία της ήταν οι φίλοι της. Είχαν
εξαφανιστεί όλοι. Εμφανίστηκαν όταν είχε γίνει καλά. «Δεν θέλει ο κόσμος
να χαλάσει την ηρεμία του και να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με μια τέτοια
κατάσταση. Όσο δυνατή κι αν ήμουν, φαινόταν ότι ήμουν καταβεβλημένη και
άρρωστη». Εκτός από τα μαλλιά της, είχαν πέσει τα φρύδια της, τα
βλέφαρά της. Έβαζε ένα μαντίλι στο κεφάλι και δύο μεγάλους κρίκους για
σκουλαρίκια και το «έπαιζα Τσιγγάνα με καινούργιο λουκ».
ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΑΛΛΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
Η
ίδια είχε υποσχεθεί στον εαυτό της όταν θα γίνει καλά να βοηθήσει και
όλους όσους έχουν ανάγκη. Για αρκετό διάστημα επισκεπτόταν το νοσοκομείο
των Αγίων Αναργύρων και έδινε θάρρος στους ασθενείς με καρκίνο του
πνεύμονα. «Έφτανα σε σημείο να πιέζω τόσο πολύ τον εαυτό μου, που
έπαιρνα ηρεμιστικά για να καταφέρω να αντιμετωπίσω την κατάσταση.
Ωστόσο
αυτό έκανε καλό και σε εμένα και σε αυτούς. Έκανα ό,τι καλύτερο
μπορούσα. Τους εξηγούσα πόσο άρρωστη ήμουν και ότι έγινα καλά και είμαι
υπέροχα έπειτα από 25 χρόνια», λέει η κ. Βίκη Κωτσάκη. Σήμερα περνά τον
περισσότερο χρόνο της στην Αίγινα, είναι πρόεδρος του Ναυτικού Oμίλου.
«Από 4 παιδιά που είχε ο Όμιλος όταν ανέλαβα, σήμερα έχει 30», λέει.
Ασχολείται με την εγγονή της που είναι 11 ετών.
Επιπλέον, η
καθημερινότητά της έχει αλλάξει πολύ από τη στιγμή που αρρώστησε. «Δεν
ήμουν ποτέ κακός άνθρωπος, αλλά τώρα δίνω πολύ περισσότερο χρόνο και
στους άλλους και στην ηρεμία μου. Και σε ό,τι πιο απλό, τα γατάκια μου,
τη φύση, τη θάλασσα που λατρεύω. Είναι πολύτιμα τα “μικρά” καθημερινά
πράγματα», εξηγεί. Περπατάει αρκετά, είναι παρατηρητική, προσέχει τη
διατροφή της, δεν καπνίζει ούτε η ίδια ούτε και κάποιος άλλος στην
οικογένειά της.
Του Γιάννη Δεβετζόγλου
TA NEA on line
Ένθετο περιοδικο ΥΓΕΙΑ
Δημοσίευση: 27/10/2008