Ιστορίες Δύναμης
Ca Αιμοποιητικού & Λεμφικού
Λέμφωμα
Ελευθερία

Η Ελευθερία μοιράζετε την εμπειρία της...

Ένας φανταχτερός καρκίνος...

Είμαι η Ελευθερία και είμαι εδώ γιατί είχα την τύχη να γνωριστώ κι εγώ με τον καρκίνο. Ίσως σας ακούγεται περίεργο η και υπερβολικό αλλά πραγματικά αισθάνομαι τώρα πια πολύ τυχερή που έχω αυτή την εμπειρία.

Και το λέω αυτό γιατί αυτά που έμαθα και μαθαίνω μέσα από αυτή τη γνωριμία είναι πραγματικά ανεκτίμητα και μονό μέσα από σκληρή δουλεία επιτυγχάνονται!

Είμαι 33 ετών, παντρεμένη τα τελευταία 6 χρόνια και έχω ένα αγοράκι, τον Άγγελο μου που είναι 4,5 ετών. Διαγνώστηκα με όγκο στο θύμο αδένα  τον Δεκέμβριο του 2008, λίγες μέρες μετά τα 2α γενέθλια του γιού μου.

Μέχρι τότε και για 10 χρόνια εργαζόμουν ως επαγγελματίας μακιγιέζ στο χώρο της μόδας, με αρκετά έντονους ρυθμούς ζωής και εργασίας. Μου άρεσε από πολύ μικρή  να είμαι οικονομικά ανεξάρτητη και πολύ δημιουργική και το είχα πετύχει. Μέχρι που ήρθε στη ζωή μου ο καρκίνος!

Ήρθε και ΟΛΑ άλλαξαν από τη μια μέρα στην άλλη. Και μιλάω πολύ κυριολεκτικά! Από τη μια μέρα στην άλλη αρχίζω να γυρνάω από νοσοκομείο σε νοσοκομείο και από γιατρό σε γιατρό. Από τη μια μέρα στην άλλη βρίσκομαι να κάνω ακτινογραφίες, αξονικές, υπερηχογραφήματα κτλ.

Από τη μια μέρα στην άλλη παύω να εργάζομαι, να δημιουργώ, να γελώ, να διασκεδάζω. Από τη μια μέρα στην άλλη μπήκα σχεδόν μέσα σε γυάλα. Έπαψα να έχω όλα αυτά τα απλά, καθημερινά πράγματα που όλοι θεωρούμε δεδομένα αλλά (όμως) δεν είναι. Όπως και άλλοι καρκινοπαθείς έτσι κι εγώ δεν το πίστεψα όταν έγινε η διάγνωση και άργησα πολύ να το πάρω χαμπάρι. Α

ναγκάστηκα να υπομείνω και να αντέξω πολλά δυσάρεστα πράγματα όπως επανειλημμένα τρυπήματα για να βρεθεί καλή φλέβα, όπως αναγούλες, αδιαθεσίες, συχνές λοιμώξεις του αναπνευστικού μου πολύ επικίνδυνες για την περίπτωσή μου και άρα συχνές και πολυήμερες νοσηλείες μου στο νοσοκομείο. Έπρεπε να προσέχω από το τι τρώω μέχρι το πως θα κοιμάμαι. Εν ολίγοις κάποιος άλλος άρχιζε να κάνει κουμάντο στη ζωή μου.

Έκλαψα πολύ, φοβήθηκα πολύ, αμφισβήτησα πολλά και πολλούς, εκνευρίστηκα με πολλά και πολλούς, ξέσπασα, έβρισα, απογοητεύτηκα, θύμωσα, αγρίεψα, κουράστηκα, ζήλεψα (κυρίως την καλή υγεία των άλλων), έπεσα σε κατάθλιψη, εξαντλήθηκα.

Έπιασα αυτό που λένε "πάτο" και πιο κάτω ακόμα. Αλλά πως αλλιώς θα έπαιρνα φόρα να ανεβώ προς τα πάνω; Και όταν άρχισα να ανεβαίνω, άρχισα να βλέπω πιο καθαρά, άρχισα να βλέπω το φως και όλα αυτά τα οποία έχω κερδίσει σήμερα. Δούλεψα σκληρά αλλά άξιζε τον κόπο! Άξιζε τον κόπο γιατί επανεκτίμησα τη ζωή μου. Την είδα με άλλη ματιά.

Έμαθα ότι όλα είναι σχετικά και προσωρινά, έμαθα ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος και ο καθένας έχει την δική του οπτική των πραγμάτων. Έμαθα να βρίσκω διασκεδαστικά και να απολαμβάνω πράγματα που για άλλους είναι απλά μια ρουτίνα, μια κουραστική καθημερινότητα όπως η γκρίνια του παιδιού τους.

Πολλές φορές εγώ αυτό το βρίσκω πολύ χαριτωμένο και απολαυστικό γιατί απλά πριν δεν απολάμβανα ούτε το παιδί μου. Δε συζητάμε βέβαια για όταν τον βλέπω να γελάει... αντιλαμβάνεστε νομίζω. Έμαθα, λοιπόν, να ζω αληθινά, να ζω με όλες μου τις αισθήσεις και να μην επιτρέπω σε κανέναν να μου το χαλάσει αυτό.

Μέσα από τον καρκίνο βρήκα την ευτυχία. Και το λέω αυτό γιατί εμπέδωσα καλά μια φράση που όλοι έχουμε ακουστά αλλά λίγοι αντιλαμβάνονται το μέγεθός της, ότι δηλ., "η ευτυχία είναι στιγμές".

Ναι όντως είναι στιγμές- σαν το κλικ μιας φωτογραφικής μηχανής - που αποθανατίζει ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα ,το γέλιο ενός παιδιού, το χάδι ενός αγαπημένου σου πρόσωπου , ένα οικογενειακό κυριακάτικο τραπέζι με πολλά γελαστά πρόσωπα, μια βόλτα στη θάλασσα, ένα δάκρυ, μια αγκαλιά, μια παρέα να γλεντάει.

Αυτά είναι για μένα πλέον η ευτυχία μικρά καθημερινά πράγματα που τώρα πια όχι απλά δεν τα θεωρώ δεδομένα αλλά ευγνωμονώ κάθε μέρα το Θεό για το δώρο της ζωής.

Έμαθα επίσης να μη στενοχωριέμαι ή να εκνευρίζομαι για πράγματα που στο παρελθόν θα με έκαναν να στενοχωρηθώ η να εκνευριστώ πολύ, γιατί πολύ απλά, τώρα, μου φαίνονται σχεδόν αστεία. Κάποια από αυτά είναι όταν ο γιος μου ζωγράφισε με μαρκαδόρο σχεδόν όλο το δωμάτιό του ή ακόμα και όταν κάποιος μου τρακάρε το καινούριο μου αυτοκίνητο.

Εννοείτε βεβαία ότι δεν μιζεριάζω, δε γκρινιάζω και δεν αφήνω να με επηρεάζουν αρνητικοί άνθρωποι - όσοι έχουν μείνει πλέον δίπλα μου γιατί από τους περισσότερους αποστασιοποιήθηκα... Επιτρέπω δίπλα μου μόνο κεφάτους, θετικούς ανθρώπους, οι υπόλοιποι είναι πολύ τοξικοί για μένα!

Επιπλέον έμαθα και κάτι που από μικρή φοβόμουν και που πολλοί άνθρωποι στο άκουσμά του και μόνο ανατριχιάζουν. Έμαθα να μη φοβάμαι τον θάνατο. Και όχι απλά να μη τον φοβάμαι αλλά να τον αντιμετωπίζω με αγάπη. Δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο πιο απελευθερωμένη και δυνατή νοιώθω! Κάτι τελευταίο που θα ήθελα να αναφέρω σχετικά με αυτά που πέτυχα μέσα από αυτή την πορεία μου είναι κάτι που πάντα το ήθελα αλλά ποτέ δεν έβρισκα τον "χρόνο" να υλοποιήσω.

Ένα δικό μου εργαστήριο, ένας δικός μου χώρος μέσα στον οποίο  εκφράζω ακόμα πιο πολύ την καλλιτεχνική μου φύση, αφού εκτός από το μακιγιάζ , μου αρέσει να φτιάχνω χειροποίητα αντικείμενα όπως γυναικεία μπιζού, εικαστικούς πινάκες και πολλά άλλα ακόμη. Αυτόν λοιπόν τον χώρο (που μάσα από αυτόν γεννήθηκε και το e-shop μου στο internet) , αυτό το καταφύγιό μου το ονόμασα Fantaxtero και το γεμίζω με όλη μου τη θετική ενέργεια.

Γιατί μέσα από το fantaxtero άρχισα να στέκομαι και πάλι σιγά σιγά στα πόδια μου, άρχισα να είμαι και πάλι δημιουργική άρα ζωντανή. Για όλα λοιπόν τα παραπάνω ο δικός μου  καρκίνος είναι ένας fantaxteros  καρκίνος...γιατί η ζωή είναι φαντασία, χρώμα, δημιουργία, ελευθερία.

Πως είναι λοιπόν δυνατόν, έχοντας κερδίσει ΟΛΑ αυτά και πολλά ακόμα να μην αισθάνομαι τυχερή; Άλλωστε είναι μεγάλη αλήθεια αυτό που λέει σε ένα από τα βιβλία της η Elisabeth Ross  "τα πράγματα που θεωρούμε τραγωδίες δεν είναι, παρά μόνο αν επιλέξουμε να τα ζήσουμε τραγικά"!
         
Κάτι τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό που θέλω να πω είναι πως ΟΛΑ αυτά που πέτυχα, ο τρόπος που τα ξεπεράσα, το πως άρχισα να στέκομαι και πάλι στα πόδια μου, ΤΑ ΠΑΝΤΑ, τα οφείλω σε έναν και μοναδικό άνθρωπο... τον άντρα μου!

Αυτός ήταν δίπλα μου όταν ήθελα κάπου να κλάψω, αυτός ήταν δίπλα μου όταν απογοητευόμουν να μου δίνει κουράγιο, αυτός ήταν εκεί όταν έπεφτα να μου δίνει το χέρι του να σηκωθώ, αυτός ήταν εκείνος που ακόμα και όταν ήθελα να εγκαταλείψω τα πάντα ήταν με το μέρος μου αλλά είχε πάντα τον τρόπο να με πείθει για το αντίθετο. Ήταν εκείνος που όταν εγώ δεν είχα το σθένος έδιωχνε μακριά όποιον πίστευε ότι η συμπεριφορά του μου κάνει κακό.

Ήταν ο μόνος άνθρωπος που έκανε στην άκρη ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό για να στηρίξει εμένα. Ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που ήξερε ΤΙ θα μου πει, ΠΟΤΕ θα μου το πει και ΠΩΣ θα μου το πει! Για όλα αυτά λοιπόν και για πολλά ακόμα θέλω να του πω ένα μεγάλο Ευχαριστώ και ένα ακόμα πιο μεγάλο Σ’Αγαπώ.

Φυσικά θέλω να ευχαριστήσω και τη μητέρα μου, που μπορεί να μην είχε πάντα τον σωστό τρόπο ή την ψυχραιμία - και την δικαιολογώ απόλυτα γι'αυτό, αφού και για αυτήν ήταν ένα μεγάλο σοκ - αλλά ήταν πάντα στο πλευρό μου. Πάντα ξενυχτούσε δίπλα μου στο νοσοκομείο, πάντα έτρεχε να προλάβει την κάθε μου επιθυμία και πάντα έκανε όλα αυτά που εγώ δε μπορούσα να κάνω στην καθημερινότητά μου, από τα ψώνια του σπιτιού μέχρι το μαγείρεμα κλπ, κλπ.

Ευχαριστώ επίσης και τη Μαρία μου που μπορεί να μην είναι τώρα στη ζωή αλλά όσο ήταν μου στάθηκε σαν αδελφή και την αδελφή μου φυσικά που αν και ζει στη Κρήτη απέδειξε ότι οι αποστάσεις είναι μηδενικές.
 
Είναι πολύ σημαντικό ένας καρκινοπαθείς να έχει δίπλα του ανθρώπους που να του εμπνέουν εμπιστοσύνη, αγάπη, δυναμισμό και σταθερότητα. Και εγώ είχα την τύχη να τους έχω! Θα ήθελα όμως να ευχαριστήσω ακόμα και αυτούς που δε μου στάθηκαν ενώ τους περίμενα γιατί ακόμα και από αυτούς εγώ έμαθα πολλά πράγματα και το λέω με πολλή αγάπη αυτό χωρίς ίχνος ειρωνείας.

Και το πιο σημαντικό που έμαθα είναι να παίρνω απ'τον καθένα μόνο ότι είναι έτοιμος να δώσει, χωρίς να έχω μεγάλες προσδοκίες. Είναι καλύτερα να σου έρχονται τα δώρα παρά να τα περιμένεις. Έχω πλέον μεγάλη κατανόηση γιατί δεν έχουν όλοι την τύχη να διδαχτούν αυτά που διδάχτηκα εγώ και άρα έχουν διαφορετική στάση ζωής.

Και χαίρομαι που τα διδάχτηκα νέα γιατί έχω όλη την υπόλοιπη ζωή μου να την απολαύσω πραγματικά και να ζήσω στο 100%. Τους ευχαριστώ λοιπόν όλους και εύχομαι σε όλους μας ΚΑΛΗ ΖΩΗ!

Εύχομαι σε όλους είτε νοσούν, είτε όχι να ζουν στο 100%,να γεύονται κάθε στιγμή της ζωής τους γιατί η κάθε εμπειρία καλή ή κακή έχει κάτι πολύτιμο να μας διδάξει. Μην το βάζετε κάτω, είναι απίστευτη η δύναμη που μπορεί να κρύβει μέσα του ένας άνθρωπος. Παλέψτε με τσαμπουκά τον καρκίνο και μη πιστέψετε ποτέ ότι έχει περισσότερη δύναμη από εσάς! ΠΟΤΕ!


Είμαι η Ελευθερία, επιζούσα από καρκίνο στο θύμο αδένα & ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!


BeStrong.org.gr - 22.04.14