H Βίβιαν μοιράζεται την ιστορία της...
Ζω πλέον την κάθε μου μέρα...
Μάιος του 2013, ένας βήχας και δέκατα ήταν η αρχή.
Κρύωσες , πάρε αντιβίωση και θα περάσει.
Ένα μήνα μετά και η κατάσταση ολοένα και χειρότερη.
Βήχας, δέκατα, κόπωση, φαγούρα.
Είναι η στιγμή που πέρασα για πρώτη φορά την πόρτα του Νοσοκομείου. Ογκολογική – Αιματολογική μονάδα.
Τι δουλειά έχω εγώ εδώ. Κι όμως είχα. Εξετάσεις, υπέρηχοι, αξονική, βιοψία. «Βιοψία» πλέον το ένιωθα, το ήξερα, ήμουν σίγουρη. Το αποτέλεσμα ήταν απλά η επιβεβαίωση. Λέμφωμα Hodgkin.
Τι είναι αυτό; Καρκίνος; Πεθαίνω; Τι μου λέτε;
Αυτά πέρασαν αστραπιαία από το μυαλό μου. Γυρίζω και βλέπω τον άντρας μου που έκλαιγε σαν μωρό στο γραφείο του γιατρού.
Τι κάνουμε; «Χημειοθεραπεία». Τρόμος, πανικός, αγωνία, θυμός. Πώς να τα διαχειριστώ όλα αυτά. Στο σπίτι με περιμένει ο πρίγκιπάς μου να παίξουμε. Είναι 2,5 χρονών, τι θα γίνει.
Μεσολάβησαν 7 μαρτυρικές ημέρες μέχρι την πρώτη χημειοθεραπεία. Όταν μπήκα στο δωμάτιο για να ξεκινήσω πάγωσα. Τόσος κόσμος θεέ μου. Έκλαιγα ασταμάτητα και φοβόμουν όσο δεν έχω φοβηθεί ποτέ στη ζωή μου.
Και τότε άκουσα μια φωνή να μου λέει. Κάνε κουράγιο κοπέλα μου δεν είναι τίποτα όλα θα πάνε καλά, σταμάτα να κλαίς και θα τα καταφέρεις. Ήταν ένας κύριος δίπλα μου και αυτός για την θεραπεία του. Και τότε το πήρα αλλιώς. Πρέπει να τα καταφέρω είπα.
Κάθε 14 ημέρες τρυπήματα, πόνος, κούραση, ζαλάδες, κόπωση, αναγούλες . Ήταν μετά τη δεύτερη θεραπεία μου, η μέρα της γιορτής μου που ξύπνησα και πήγα να πλύνω το πρόσωπό μου. Έφευγαν τούφες τα μαλλιά μου.
Άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Πως θα με δει το παιδί μου, ο άντρας μου. Μετά το πρώτο σοκ την ίδια μέρα τα ξύρισα. Φόρεσα ένα μαντίλι και βγήκα. Από εκείνη τη μέρα άρχισα να με φροντίζω περισσότερο.
Έβαφα τις ελάχιστες βλεφαρίδες που είχα τα μαυρισμένα νύχια για να τα καλύπτω και να ζωγραφίζω φρύδια για να είμαι όμορφη. Και ένιωθα όμορφη γιατί έτσι με έκανε να αισθάνομαι ο άντρας μου.
Γι’ αυτόν εξακολουθούσα να είμαι το κοριτσάκι του. Δεν με έκανε ούτε μια στιγμή να αισθανθώ άσχημα. Ήταν πάντα εκεί, διπλά μου, όλες εκείνες τις ατελείωτες ώρες που περίμενε δίπλα μου υπομονετικά να τελειώσει τα μαρτύριο της θεραπείας, προσπαθώντας να με κάνει να νιώσω όσο το δυνατόν ποίο άνετα.
Να με φροντίσει, να μου δίνει κουράγιο τις ώρες που όσο και να το έχεις πάρει απόφαση πως πρέπει να παλέψεις, χάνεις τις δυνάμεις σου. Τον ευχαριστώ και το ευγνωμονώ.
Έχουν περάσει 2 χρόνια από την τελευταία χημειοθεραπεία και είμαι καλά. Πιο ώριμη, πιο σοφή. Έκανα το μεγάλο ξεκαθάρισμα. Έβγαλα από τη ζωή μου όλους αυτούς που πιστεύουν πως ο καρκίνος κολλάει και έμαθα να ΖΩ. Ο καρκίνος είναι ένα μεγάλο μάθημα. Μάθημα ζωής και όχι επιβίωσης. Ζω πλέον την κάθε μου μέρα.
Στεναχωριέμαι λιγότερο και χαίρομαι περισσότερο. Διασκεδάζω με το παιδί μου την κάθε στιγμή ακόμα και αν κάνει πράγματα που σε άλλη περίπτωση θα μπορούσαν να με είχαν τρελάνει. Και βέβαια δεν ξεχνώ.
Δε θέλω να ξεχάσω και δεν πρέπει να ξεχάσω. Είμαι περήφανη που τα κατάφερα αλλά δεν ήμουν μόνη. Μερίδιο έχουν όλοι όσοι ήταν εκεί και θέλω να τους ευχαριστήσω που πάλεψαν μαζί μου, ο καθέναν με τον τρόπο του.
Οι γιατροί μου, οι νοσηλευτές μου, η μητέρα μου, και πάνω απ’ όλα ο άντρας μου και ο γιος μου. Σας Ευχαριστώ.
Τελικά τo 2013 δεν ήταν η χρονιά που αρρώστησα αλλά η χρονιά που έγινα καλά!
Είμαι η Βίβιαν, επιζούσα από Λέμφωμα Hodgkin και ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!