Ιστορίες Δύναμης
Καρκίνος Όρχεων
Νίκος

Ο Νίκος μοιράζεται την εμπειρία του...

Ας μην φοβόμαστε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους...

«Φοβερό το καλοκαίρι  που μόλις πέρασα» σκεφτόμουν  καθώς έκανα ένα ντους για να πάω στην δουλειά. «Το μόνο μελανό σημείο ήταν ο Δημήτρης ο οποίος ήταν τόσο άγαρμπος  που με παίδευε αρκετά όταν τον έπαιρνα βόλτα με την μηχανή. Και να η απόδειξη ο δεξιός μου όρχις είναι ακόμα ταλαιπωρημένος».

Μονολογούσα και μηχανικά ψηλάφιζα στο σημείο εκείνο όπου είχα εντοπίσει εδώ και δύο μέρες ότι κάτι δεν πήγαινε καλά . Μην φανταστείτε ότι υπήρχε κάποιο εμφανές πρόβλημα καθώς ούτε τραύμα, ούτε μελανιά, ούτε πρήξιμο, ούτε καν πόνο δεν είχα.

Απλός στην αίσθηση της αφής ήταν διαφορετικός ήταν σκληρός σαν να έπιανα μια πέτρα.

«Μια εβδομάδα. Σου δίνω  μια εβδομάδα διορία να γίνεις καλά και μετά θα πάω στον γιατρό»  φώναξα  όπως φωνάζουν στα παιδάκια για να φάνε. Κατά την διάρκεια της εβδομάδας  προσπαθούσα να κατανοήσω ποιος ήταν ο κατάλληλος  γιατρός  ανάμεσα στον παθολόγο, τον δερματολόγο και τον ουρολόγο καθώς και την περίεργη στιγμή της εξέτασης, όπου θα έπρεπε να γδυθώ σε κάποιον εντελώς άγνωστο προς εμένα και να μου ψηλαφίζει και τα γεννητικά μου όργανα... (τότε κατάλαβα όλες τις φίλες μου που μου έλεγαν για την εμπειρία του γυναικολόγου).

Δεν σας κρύβω πως αυτή η εικόνα με έκανε αρκετές φορές να αναβάλω την ιδέα της εξέτασης  μιας και στην κοινωνία μας οι άνδρες  δεν πάνε σε τέτοιους γιατρούς  αυτά είναι για τις γυναικούλες  (κούνια που μας κούναγε και ακόμα μας κουνάει λέω εγώ). Ευτυχώς όμως δεν την ανέβαλα και ίσως το ότι ζω σήμερα και γράφω αυτές τις γραμμές  να οφείλετε  σε αυτή την σωστή απόφαση.

Το βράδυ  της 11ης Σεπτεμβρίου 2009 ημέρα θλίψης και μνήμης για την ανθρωπότητα καθώς συμπληρώνονταν 8 χρόνια από το τρομοκρατικό  χτύπημα στους διδύμους πύργους, όπου 2973 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους είχα ακόμα  ένα  σοβαρό λόγο να  προβληματίζομαι. «Νίκο έχεις καρκίνο στον δεξί όρχι» μου είπε ο ουρολόγος.

Κοίταξα δεξιά και αριστερά να δω σε ποιον το έλεγε. Κανείς εκεί γύρο. «Τι έχω;». «Καρκίνο στον δεξί σου όρχι  και πρέπει να στον αφαιρέσω σήμερα κιόλας αν γινόταν». Εκεί είδα όλη την ζωή μου να γυρνάει σαν ταινία μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. «Μα πώς γιατρέ μου ο θεός δύο όρχεις μας έδωσε γιατί να τον βγάλουμε;

Να βγάλουμε μόνο το καρκίνωμα»  του πρότεινα. «πρέπει να τον αφαιρέσουμε μόνο έτσι θα είσαι ασφαλείς». Η πληροφορία που είχα στην σκέψη μου για τον καρκίνο ήταν αυτή που μου είχαν μεταφέρει  τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ήταν η καταραμένη ασθένεια ή αλλιώς ο θάνατος με άλλα λόγια. Αχ και να ήξεραν πόσο λάθος έχουν και πόση ΖΗΜΙΑ κάνουν.

Μόλις βγήκα πήρα τηλέφωνο το πρόσωπο που ήξερα ότι μπορούσε να με κατευθύνει σωστά αλλά και να μου ανεβάσει την ψυχολογία, ένα τρομερό όπλο που όλοι διαθέτουμε και που όπως καταλαβαίνετε βρισκόταν στο ναδίρ. «Καλησπέρα» είπα με αργή σταθερή φωνή «σε είκοσι λεπτά θέλω να έρθεις στο μαγαζί». «θα είμαι εκεί» μου είπε και ήδη αισθανόμουν αρκετά καλύτερα.

Στην συνέχεια έκανα ένα δεύτερο τηλέφωνο. «Βασίλη έχω καρκίνο στον όρχι και θέλω μέχρι αύριο να μου βρεις τρείς ουρολόγους να μου επιβεβαιώσουν  το γεγονός  γιατί εγώ δεν μπορώ να το διαχειριστώ αυτή την στιγμή». «Νίκο αύριο θα περάσω να σε πάρω να πάμε μαζί στα ραντεβού που θέλεις» μου απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Και τώρα το τρίτο και τελευταίο μου τηλέφωνο κάτι σαν τις τρείς ευχές από τα παραμύθια, μιας και αν ένα από αυτά τα τηλέφωνα αν ήταν αρνητικό, πραγματικά θα πελαγοδρομούσα χάνοντας πολύτιμο χρόνο και χωρίς να είμαι σίγουρος  για το αν έπαιρνα σωστές αποφάσεις . Και στην συγκεκριμένη περίπτωση ο χρόνος ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου .

Το τρίτο τηλέφωνο λοιπών ήταν ο καλύτερος μου φίλος ο κολλητός που λέμε. Ε σιγά  θα μου πείτε στανταράκι.  Μην βιάζεστε όμως γιατί στην ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο, και πολλή απλά μπορώ να σας θυμίσω την περίπτωση της Ελένης Καλαμάρη (για όσους δεν την ξέρουν την βρίσκουν εύκολα στο ιντερνέτ).

Αυτός ο τύπος όμως για άλλη μια φορά ήταν δεδομένος. «Κώστα έλα αύριο το πρωί από το μαγαζί  έχω να σου πω κάτι πολύ σημαντικό». ¨Ηθελα να τον κοιτάω στα μάτια όταν του έλεγα το νέο. «Έγινε φιλαράκο μου ευχαρίστως  θα αναβάλω τα ραντεβού που έχω και αύριο το πρωί θα είμαι εκεί».

Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο  και έχοντας πετύχει  και τις 3 ευχές αισθάνθηκα τα μάτια μου για πρώτη φόρα να πλημυρίζουν με δάκρυα,  δεν  βούρκωσαν όμως από λύπη για τον καρκίνο που είχα αλλά από χαρά καθώς αυτοί οι άνθρωποι μαζί με την οικογένεια μου χωρίς να το καταλάβουν έτσι αυθόρμητα με  την στάση τους  μου πήραν τον καρκίνο και τον έκαναν δικό τους. «Αυτή είναι η ομάδα μου» φώναξα που θα με βοηθήσει να μείνω δυνατός. Ακολούθησε ένας αγώνας δρόμου με γιατρούς και εξετάσεις.

Α και παρεμπιπτόντως είτε μου έλεγαν  να γδυθώ είτε να πω καλημέρα το ίδιο εύκολο μου ήταν. Πλέον μετά  την δέκατη φορά συνηθίζεις πιστέψτε με. Τελικά όλα στο μυαλό είναι. Μετά από πέντε μέρες μπήκα στο χειρουργείο και αυτό που είχε αλλάξει ήταν πως η ομάδα μου είχε πάθει μετάσταση σε καλπάζουσα μορφή  και ξεφύτρωναν από παντού φίλοι και όταν λέμε από παντού εννοούμε από παντού παλεύοντας ο καθένας από το δικό του μετερίζι για εμένα, κάτι που δεν ξέρω αν θα το ξαναζήσω ποτέ.

Τότε κατάλαβα γιατί η εξής μαντινάδα που άκουγα στην Κρήτη  μου άρεσε τρελά: «φιλία λέξη ιερή αφού ανθεί σπανίως ,  μα αν ανθίσει μια φορά κρατάει ΑΙΩΝΙΩΣ » να είναι καλά και τους ευχαριστώ πολύ ξέρουν αυτοί ποιοι είναι. Οι μόνες στιγμές που έπεφτα ψυχολογικά και που ακόμα μου συμβαίνει είναι τα βλέμματα ορισμένων νοσοκόμων που μόλις καταλάβαιναν από τις εξετάσεις ότι έχω καρκίνο έπαιρναν ένα ύφος του στυλ το καημένο το παιδί, και αυτή η σιχαμένη σφραγίδα στο βιβλιάριο υγείας που λέει χρόνια πάθηση ΑΛΑΞΤΕ ΤΗΝ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΤΕΧΩ.

Μπήκα στο χειρουργείο, έκανα την αφαίρεση και όλα πήγαν τέλεια, πιο τέλεια και από τέλεια. Σε λιγότερο από δύο ώρες είχα βγει από το χειρουργείο, είχα απαλλαχτεί από τον καρκίνο,  είχα συνέρθει από την νάρκωση  χωρίς καμία παρενέργεια, χωρίς να πονάω πουθενά ακόμα ακόμα χωρίς καν να φάω το απαίσιο φαί του νοσοκομείου μετά το χειρουργείο  αλλά σουβλάκια αντί αυτού.

Μέχρι και βόλτα με την μηχανή έκανα αλλά αυτό μεταξύ μας δεν το ξέρουν πολλοί. Ένιωσα αισθήματα ενοχής σε κάποια στιγμή  « αμάν τι έκανα, τσάμπα στενοχώρησα τόσο κόσμο όλες αυτές τις μέρες  δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο μα πως μας τα παρουσιάζουν έτσι;»  εκείνη την στιγμή θύμωσα. ¨Ολα καλά λοιπόν  το μόνο που περίμενα ήταν τον γιατρό να μου φέρει το εξιτήριο και να πάω στο καλό. Ο γιατρός ήρθε αλλά ήταν σκεπτικός: 

«Νίκο ξέρεις... Η αφαίρεση πέτυχε και πήγε πολύ καλά βγήκαν όμως οι εξετάσεις και δείχνουν ότι δεν προλάβαμε... Έχει γίνει μετάσταση στους πνεύμονες. Τώρα θα έρθει ο ογκολόγος  να σου πει τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα»

...ντάνννννν  η καμπάνα του κουασιμόδου από  την Παναγία των Παρισίων ηχούσε  δυνατά μες  στο κεφάλι μου. Μα τι μου είπε τώρα πάλι...

Ο ογκολόγος  ήρθε και μου είπε πως θα πρέπει να μου χορηγήσει  μία από τις πιο δυνατές χημειοθεραπείες  που υπήρχαν. Θα ήμουν για 3 ή 4 μέρες δεν θυμάμαι καλά διασωλινομένος   24 ώρες το 24άωρο, μετά θα πήγαινα στο νοσοκομείο  ύστερα από μια εβδομάδα να μου βάλουν έναν ορό για λίγες ώρες, και στην τρίτη εβδομάδα πάλι από την αρχή και αυτό για έξι κύκλους.

Ναι οκ δεν είχα κανένα πρόβλημα να το κάνω όχι έξι  αλλά εκατόν εξι  φορές αν χρειαζόταν. Χρειαζόταν όμως; «Νίκο» μου είπε ο ογκολόγος «αύριο κιόλας  πρέπει να μπεις να ξεκινήσουμε δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο κάθε λεπτό που περνάει είναι πολύτιμο.  Αν θες να γίνεις καλά αύριο πρέπει να ξεκινήσουμε». «Καλά θα γίνω γιατρέ αλλά αποκλείεται να ξεκινήσω αύριο. Θα φύγω σήμερα και θα σου πω σε 10 μέρες τι αποφάσισα». «Είσαι νέος άνθρωπος και είναι κρίμα να βάζεις σε τόσο ρίσκο τον εαυτό σου κάνε ότι έχεις να κάνεις γρήγορα» είπε και έφυγε.

Μετά από λίγο ήρθε ο παθολόγος της κλινικής «Μα είσαι τρελός τι κάνεις παίζεις με την υγεία σου; πρέπει να ξεκινήσεις την θεραπεία σου άμεσα για το καλό σου» μου φώναζε έξαλλος. «Για το καλό μου θα φύγω από εδώ σήμερα κιόλας και σας παρακαλώ πολλή μην με πιέζετε».

Ξέρετε είναι πολύ δύσκολο στην ψυχολογία του ασθενή που του ανακοινώνουν ότι έχει καρκίνο στον πνεύμονα να σηκωθεί να φύγει και να αγνοήσει τους γιατρούς του σε ένα τόσο δύσκολο και σοβαρό θέμα, όταν μάλιστα του θέτουν και θέμα χρόνου το οποίο είναι καθοριστικό για την υγεία του . Παρόλα αυτά βρήκα τα ψυχικά αποθέματα και έφυγα. Η ομάδα μου έπιασε πάλι δουλειά με πυρετώδεις ρυθμούς.

Έπρεπε να μου βεβαιώσει ότι όντως είχα μετάσταση στα πνευμόνια κάτι που όλοι μας είχαμε τεράστιες αμφιβολίες. Το πώς και το γιατί είχαμε τόσες αμφιβολίες είναι μια μεγάλη κουβέντα που θα την πούμε κάποια άλλη στιγμή. Το πλάνο σχεδιάστηκε, και μέσες άκρες θα έπρεπε να με δουν δυο ογκολόγοι του ιδιωτικού και δύο του δημόσιου τομέα, ακόμα τις εξετάσεις μου θα έπρεπε να τις δουν τρεις διακεκριμένοι ακτινολόγοι . Αυτοί οι γιατροί πρέπει να είναι και δράκουλες όλοι τους μου έκλειναν ραντεβού 5.30 τα ξημερώματα.

Για να μην μακρυγορώ μετά από μια δαιδαλώδη διαδικασία τα πράγματα ήταν κωμικοτραγικά. Οι ογκολόγοι  του δημοσίου τομέα δεν μου έβρισκαν να έχω κάτι και μου συνέστησαν να κάνω χημειοθεραπείες  αλλά ήπιας μορφής για προληπτικούς  και μόνο λόγους. Οι ογκολόγοι του ιδιωτικού τομέα μου έβρισκαν και οι δύο μετάσταση στα πνευμόνια  τυχαίο? Την απάντηση την ξέρετε.

Το αποτέλεσμα ήταν να κάνω τις ήπιες χημειοθεραπείες  και σήμερα δυόμιση  χρόνια μετά να είμαι απολύτως υγιής. Μέσα από αυτή την διαδρομή είδα και κατάλαβα πολλά. Εκτός από το ότι όλοι οι άνδρες της παρέας άρχιζαν να ψάχνουν τους όρχεις τους και κάποιοι να θέλουν να τους κάνω και διάγνωση αναφέροντας μου τα συμπτώματα. 

Αυτό  που πραγματικά θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας είναι πως «ο φόβος του κόσμου στήνει παγίδες » όπως πολύ σωστά αναφέρει η αγία γραφή. Ας μην φοβόμαστε λοιπόν να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ας μην φοβόμαστε να αντιμετωπίζουμε δύσκολες καταστάσεις, ας μην φοβόμαστε τον κόσμο, γιατί τελικά έχει δίκιο ο Παναγιώτης  τίποτα δεν είναι αυτονόητο...


Ονομάζομαι Νίκος, επιζών από καρκίνο όρχεων & ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΟΣ!


BeStrong.org.gr - 22.04.14