Ιστορίες Δύναμης
Ca Αιμοποιητικού & Λεμφικού
Λευχαιμία
Νίκη

H Νίκη μοιράζεται την εμπειρία της...

Ο δρόμος της ίασης δεν είναι εύκολος, όμως τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς αγώνα...

Γειά σας με λένε Νίκη και θέλω να μοιραστώ μαζί σας την δική μου ιστορία...

Όλα ξεκίνησαν τον Δεκέμβριο του 2001 όταν η μητέρα μου διαγνώστηκε  με Ca μαστού.

Το αισιόδοξο στην περίπτωση της ήταν ό,τι ήταν στην γένεση του, όμως λόγου της θέσης του και του βεβαρημένου ιστορικού της έπρεπε να προβούν σε υποδόρια ολική μαστεκτομή.

Στο άκουσμα και μόνο της λέξης καρκίνος τρομοκρατήθηκα, το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στον θάνατο, βλέπετε έχω χάσει ήδη τον πατέρα μου από καρκίνο, πως μπορούσα να χάσω και την μητέρα μου που είναι τα πάντα για μένα.

Μεγάλο το βάρος, και η συναισθηματική  φόρτιση που δυστυχώς λόγω του κλειστού χαρακτήρα μου δεν μπορούσα να εξωτερικεύσω...

Δεν θέλω να σας κουράσω με περισσότερες λεπτομέρειες, όταν η μητέρα μου ανναρωνε, αρρώστησα  εγώ.

Ένοιωθα μια κούραση και πόνο στα κόκκαλα  για πάνω από  δυο  μήνες, οι οποίοι δεν υποχωρούσαν ούτε με τα πιο δυνατά παυσίπονα. ήταν  πόνοι που δεν μπορούσα να αγνοήσω και άρχισα να ψάχνομαι…

ΔΕΝ θα ξεχάσω ποτέ την μέρα: 4 Ιουνίου 2002 που πήγα να πάρω τα αποτελέσματα των εξετάσεων μου και τον  γιατρό που στέκονταν απέναντι μου και δεν μπορούσε να βρεί το θάρρος να μου πεί τι είχα.

Μου είπε μόνο ότι πρέπει να μπώ άμεσα στο νοσοκομείο γιατί  χρειαζόμουν μετάγγιση  αλλιώς θα πέθαινα σε ένα εικοσιτετράωρο!  (πόσο λάθος είχε !!!)

Μόλις είδα τον αιματοκρίτη μου (16 παρακαλώ) κατάλαβα τι προσπαθούσε   να μου πει   ο γιατρός (βλέπεται εργαζόμουν στον χώρο της υγείας) η λέξη ήταν Λευχαιμία τον τύπο τον έμαθα πολύ αργότερα… ΟΞΕΙΑ ΛΕΜΦΟΒΛΑΣΤΙΚΉ ΛΕΥΧΑΙΜΙΑ.

Ελπίζω να μην χαρακτηριστώ μαμάκιας  αλλά και πάλι η πρώτη μου έγνοια ήταν πως θα το πώ στην μητέρα μου... Μπήκα στο νοσοκομείο  και της τηλεφώνησα να έρθει ( δεν έμενε Αθήνα) γιατί έπρεπε να κάνω κάποιες εξετάσεις και την χρειαζόμουν κοντά μου.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να επισημάνω κάτι που μάλλον έχετε καταλάβει πόσο ο ψυχολογικός πόνος μπορεί να μετατραπεί σε σωματικό. Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξαν και οι γιατροί αφού δεν μπόρεσαν να βρουν άλλη παθολογική αιτία της νόσου.

Ο Γολγοθάς είχε ξεκινήσει: ξεκίνησα με το αγαπημένο μου έως σήμερα μυεολογραμμα , οσφυονωτιαιες προκειμένου να αποτρέψουν μετάσταση στο κεφάλι και με  πολύ δυνατά σχήματα χημειοθεραπείας που έφεραν όλες τις παρενέργειες που θα μπορούσαν να φέρουν.

Μέσα στην πρώτη εβδομάδα εισαγωγής μου  με είχαν ήδη επαναφέρει μια φορά στην ζωή μετά από ένα σηψαιμικό επεισόδιο. Ήταν  οι πιο δύσκολες στιγμές στην ζωή μου οι οποίες ακόμη και σήμερα παρότι είμαι καλά μου φέρνουν πόνο.

Στην προσπάθεια μου αυτή , είχα πάντα στο πλευρό μου εκτός από την  οικογένεια μου και κάποιους καλούς φίλους που προσπαθούσαν να με βοηθήσουν ο καθένας με τον δικό του τρόπο.

Απέκτησα όμως και καινούργιους φίλους, τους ασθενείς των Αιματολογικών του Γεννηματά και μετέπειτα  στο Νοσοκομείο ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ που έγινα τελικά δεκτή για να κάνω  μεταμόσχευση μυελού των Οστών.

Ευτυχώς για μένα η αδερφή μου ήταν συμβατή και έτσι δεν χρειάστηκε να ψάξουμε  για δότη μέσα από την Τράπεζα Μυελού που υπήρχε και μέχρι να αρρωστήσω αγνοούσα την  Ύπαρξη της.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω και Δημόσια την αδερφή μου γιατί ξέρω πως και για αυτήν δεν ήταν εύκολο μιας και είχε πλήρη άγνοια τι θα της συμβεί και φοβόταν.

Ο δρόμος της ίασης δεν είναι  εύκολος όμως τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς αγώνα. Είναι επώδυνος σωματικά αλλά και ψυχολογικά. Η ψυχολογική στήριξη που πήρα από τους ανθρώπους που βρίσκονταν στο διπλανό κρεβάτι ήταν ένα μεγάλο δώρο για μένα...

Μέσα από τον δικό τους πόνο έπαιρνα δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσω  και ελπίζω να έδινα  τα ίδια συναισθήματα  και σε  αυτούς, αλλά και σε εσάς που διαβάζετε την ιστορία μου. Σ' ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΑΧΗ ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΜΟΝΟΙ. ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ!


Είμαι η Νίκη, επιζούσα από Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία & ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ! 



BeStrong.org.gr - 22.04.14